De pech van Willem Hoolwerf begon half juni. Aan een valpartij tijdens het criterium in Roden hield hij een gekneusd hart over. "Het is eigenlijk net als een normale kneuzing, een blauwe plek, maar dan op je hart. Dat is tenslotte ook gewoon een spier", legt Hoolwerf nuchter uit. "In die zin kan het niet zoveel kwaad, al kan je het beter niet hebben natuurlijk. In het ziekenhuis waren ze er in eerste instantie ook niet gerust op. Ik moest een nachtje blijven, werd gemonitord maar daarna was het gevaar geweken. Ik was tegen een stroomkastje gevallen en door die klap heb ik met m'n ribben op m'n hart gedrukt."
Hoolwerf was op tijd hersteld om nog aan de start te staan van het NK Wegwielrennen. "Dat ging zo hard dat ik op een gegeven moment wel uit koers was", lacht hij. Het volgende pechgeval was afgelopen weekend. Hoolwerf was met (oud-ploeggenoot) Christian Hoekstra op pad voor een trainingsritje. "Ik denk dat m'n voorwiel weggleed en toen lag ik in een keer op de grond. Kon meteen helemaal niks meer dus ik had al zo'n flauw vermoeden dat het niet helemaal goed zat."
Met de ambulance werd Hoolwerf afgevoerd. Eenmaal in het ziekenhuis werden er gelijk testjes gedaan om te kijken of het allemaal goed zat. "M'n linkerbeen kon ik niet meer aansturen en daardoor dachten ze al dat het mis was. Maar je hebt je heup, je bekken, je hebt zoveel dingen daar zitten." Aan de hand van röntgenfoto's werd duidelijk dat het om een bekkenbreuk ging. "Hoe het nu met mij gaat? Het kan beter, maar alles zit er nog aan en dat is het belangrijkste. Het is nu een beetje behelpen. Ik kan niks doen qua sporten, alleen zitten en liggen."
"Het was flink schrikken", zegt Hoolwerf. "In de ambulance was ik wel aardig ontdaan. Zo'n knullig valpartijtje, zo kort voor het seizoen en dan nu in de lappenmand liggen. Dat wil je natuurlijk niet. Dat het tijdens een trainingsritje is gebeurd, is waarschijnlijk ook het probleem. In koers ga je zo'n 50 kilometer per uur, maar nu reden we iets van 25 kilometer per uur. Dan komt die klap veel harder aan als je valt. De prognose is acht weken niet belasten, dus ik hoop dat ik eind augustus of begin september weer kan trainen. De breuk hoeft gelukkig niet geopereerd te worden."
"Ik hoop dat ik de start van het marathonseizoen haal, maar ik ben bang van niet. Dat is erg balen. Maar je doet er niet veel aan, het is gewoon een kwestie van uitzitten. Hopen dat het zo snel mogelijk herstelt en er dan weer tegenaan. Niet haasten, want de bekken zijn een vrij essentieel onderdeel van je lichaam en ik wil niet dat ik over dertig jaar nog ergens last van heb." Willem is deze zomer niet de enige pechvogel in de familie Hoolwerf. "Toen ik die hartkneuzing had, had m'n zusje haar bekken gekneusd in koers. Een paar weken daarvoor had Evert z'n pols gebroken en Bart zat van onder tot boven onder de schaafwonden. Hopelijk hebben we ons portie pech wel gehad."
Team AB Vakwerk, waar de neefjes vanaf komend met z'n drieën rijden, is sinds mei alweer volop in training. "Over twee weken is er een trainingskamp in Oostenrijk, maar die kan ik wel uit m'n hoofd zetten. We hebben nog niet op het ijs gestaan en ik wilde wat nieuw materiaal testen, maar dat gaat nu ook niet. Dus dat is dubbel balen. Maar goed, eerst goed herstellen en dan gaan we weer opnieuw opbouwen."
