Sinds dit seizoen wordt het kampioenschap verreden over 100 kilometer in plaats van 80 kilometer. Vanaf de start ging er een groep van zeven rijdsters op avontuur en die bleef rondenlang op twee minuten van het peloton. Chantal Hendriks ging in de achtervolging en wist de aansluiting te vinden. Janet Beers waagde nog een solo-vlucht vanuit de groep, maar die strandde. Dertig kilometer voor het einde was alles weer bij elkaar en werden de kaarten opnieuw geschud.
Er vormde zich een nieuwe kopgroep van twaalf met onder andere Jade van der Molen, Kelly Schouten, Lieke Splinter, Emma Engbers, Iris van der Stelt, Aggie Walsma en Carla Ketellapper-Zielman en al gauw werd duidelijk dat dit de beslissende groep zou zijn. In de slotfase zette Vera Otten een verrassingsaanval in, maar haar medevluchtsters wisten haar weer terug te halen.
Nadat de iconische koebel had geklonken over het bergmeer begon een nerveuze laatste ronde met uitlooppogingen van Loes Adegeest, Laura van Ramshorst, Janneke Elzinga en Merel Bosma. In de finishstraat op 125 meter zette Ketellapper-Zielman echter de turbo aan en kwam de streep rap dichterbij.
Voetje
Eenmaal over de finish werd de overwinning al voorzichtig gevierd, maar vervolgens stond de rijdster van Team AltijdKoers minuten lang in spanning te wachten op de definitieve uitslag. Nadat de videobeelden waren bekeken, werd de 34-jarige Ketellapper-Zielman tot winnares uitgeroepen. Het scheelde dit keer slechts een haartje met Iris van der Stelt. Op plek drie eindigde Kelly Schouten.
"Wat was het spannend hè", zegt Ketellapper-Zielman nadat ze felicitaties in ontvangst heeft genomen van haar man Anton, tevens ploegleider, en teamgenoten. "Ik dacht dat ik 'm had, maar op de streep zag ik rechts een voetje naast me. Ik stak maar gewoon m'n armen de lucht in, haha. Iris kwam met hoge snelheid van achter dus over de streep was ze sneller, maar ik was nog net op tijd."
In 2010 en 2016 schreef Ketellapper-Zielman het open Nederlands kampioenschap op de Weissensee al op haar naam. Na het seizoen 2016/2017 stopte ze met marathonschaatsen en werd ze moeder van een dochter. Maar het bloed kroop waar het niet gaan kon en dit jaar maakte ze haar comeback in het damespeloton. "Ik vind het ongelooflijk dat ik hier win. Er zijn tachtig meiden die willen winnen en ik ben er een jaar uit geweest. Het moet allemaal maar meezitten."
Onder het ijs
"In die kopgroep was het pittig met aanval op aanval. Vooral die laatste van Janneke Elzinga en Merel Bosma. Merel bleef doorrijden tot de finish dus ik kon achter haar de sprint beginnen. Ik kwam hier met het idee twee leuke weken te hebben en m'n best te doen. Dat dit het wordt, had ik niet durven dromen. Op kunstijs loopt het niet zo. Ik heb moeite om in het peloton voorin te blijven. Het lijkt wel of ik dat sinds ik terug ben nog moeilijker vind. Maar hier heb je de ruimte en is het gewoon lekker schaatsen."
Bij Van der Stelt was de zware teleurstelling direct na afloop van haar gezicht af te lezen. "Ik ben altijd te gretig en altijd wil ik te veel en dan wacht ik een keer en kom ik te laat. Hier zal ik vast nog wel een paar keer van wakker worden", aldus de nummer twee van het ONK. "Als je ploeggenoten zulk geweldig werk hebben gedaan, zou ik het liefst nu onder het ijs verdwijnen. Je moet je kansen pakken, die krijg je niet altijd. Dit was een kans en die heb ik niet af kunnen maken. Ik moet nu de knop omzetten, want er komen nog twee heel mooie wedstrijden aan."
Klik hier voor de volledige uitslag.
