Barcelona
Op de vroege morgen van zondag 14 juli gaan de vrouwen van start voor de marathon over 42 kilometer door de straten van Barcelona. Het WK-parcours bestaat uit vijf ronden van 8,3 kilometer met een rotonde als keerpunt, alvorens het peloton rechts afslaat voor de finish. Hetzelfde rechte stuk bergafwaarts als waarop een dag eerder de honderd meter werd verreden. In de voorlaatste ronde van de marathon gaat het mis voor Roosenboom.
"Ik weet nog precies wat er is gebeurd", begint de 30-jarige Kampense. "Met de Nederlandse trein reed ik voorin het peloton. In de bocht van de rotonde kreeg ik een duwtje naar beneden op m'n linkerheup en ik zakte eigenlijk door m'n benen heen. Ik viel achterover, eerst op m'n heup en daarna op m'n hoofd. Mijn helm was dwars doormidden." Roosenboom ligt meteen roerloos op straat, en het peloton weet haar gelukkig zonder andere valpartijen te omzeilen. "Op het moment dat ik weer bij kennis kwam, stond de moeder van Berber (Vonk, red.) voor mij."
Het duurt even voordat hulpdiensten zich ontfermen over Roosenboom en uiteindelijk wordt ze per brancard van het parcours gehaald. "Bij een valpartij is je eerste reactie: opstaan en door. Maar dat ging nu niet. Voordat ik het wist, lag ik al in de ambulance." In het ziekenhuis worden foto's gemaakt van haar heup en schouder. Roosenboom lijkt er met kneuzingen goed van af te komen en aan het einde van de middag keert ze terug naar het hotel waar de Nederlandse ploeg verblijft. Naast Roosenboom zijn ook Gary Hekman en Ruurd Dijkstra ten val gekomen.
Heerenveen
Een dag later vertrekt de oranje equipe per vliegtuig richting Nederland. "De vlucht viel mij heel zwaar", zegt Roosenboom. "Ik kon de drukte helemaal niet aan." Bij thuiskomst in Heerenveen wordt Roosenboom op aanraden van haar coach Desly Hill nog een keer nagekeken door de sportarts. "Ik was helemaal niet goed aanspreekbaar. Uit testen bleek dat m'n reflexen niet goed waren dus dat was duidelijk wel een hersenschudding. Fysiek leek het mee te vallen, maar een hersenschudding kun je niet zien. Als ik eerlijk ben, had ik liever een arm of pols gebroken."
In de eerste weken kan Roosenboom niets anders dan op bed liggen. Licht kan ze niet verdragen en als ze naar buiten gaat, voelt ze zich misselijk. "Alsof ik in een achtbaan zat. Ik heb het zwaar onderschat en wist niet dat het zo'n mentale impact had. Mijn nek kon ik niet goed bewegen vanwege de zwelling." Roosenboom had zich voorgenomen begin augustus de Europa Cup in Oostende te rijden om wellicht nog kans te maken op een startplek voor het piste- en wegtoernooi in Pamplona. "Dat was onmogelijk. Tot Oostende heb ik niet eens geskeelerd." De afgelopen twee weken pakte ze het trainen weer op, eerst met fietsen en daarna skaten.
Pamplona?
"Ik heb gisteren 36 kilometer geskeelerd achter de brommer en dat ging goed", klinkt het tevreden. "Na de operatie aan m'n luchtwegen heeft het heel lang geduurd voordat ik überhaupt weer op mijn niveau was. De marathons gingen wel, maar op de piste kwam ik echt tekort. Op het NK in mei reed ik voor plek vijf in plaats van het podium. In de maand juni werd ik elke week beter en met het WK zat ik redelijk op m'n oude niveau. Als je dan twee keer achter elkaar iets hebt, kan ik er alleen nog maar wat van breien. Het gaat nu gelukkig weer beter."
Op maandag moeten fysieke tests gaan uitwijzen of Roosenboom fit genoeg is om wederom af te reizen naar Spanje voor de marathon. "Ik denk dat ik akkoord krijg, maar ben wel blij dat ik die beslissing niet zelf hoef te maken. De sportarts en de KNSB willen het zeker weten en dat snap ik heel goed. Ik heb een maand niks kunnen doen en ben nu weer twee weken in training. Ervaring heb ik genoeg, maar ik ga er niet heen om eraf te worden gereden. Ik wil goed genoeg zijn om het team te helpen of zelf mee te strijden in een massasprint. Niet voor spek en bonen."
