Je besloot na afgelopen winter om te stoppen, waarom?
"Ik heb vier jaar lang op hetzelfde niveau geschaatst. Je merkt op een gegeven moment dat het gaat frustreren. Als je niet die laatste stap maakt terwijl je er wel keihard voor traint, dan ben je meer aan het huilen dan dat je aan het genieten bent. Ik denk dat als ik nog een seizoen was doorgegaan dat ik m'n schaatsen nooit meer had aangeraakt. Ik was ook net gestart met mijn opleiding Psychomotorische Therapie en dat ging eigenlijk ook heel erg goed."
Maar het schaatsen helemaal loslaten zat er niet in?
"Nee, toen ik ging stoppen leek het me heel leuk om training te gaan geven. Ik had mijn trainersdiploma's al gehaald en toen ik Siep vertelde dat ik ging stoppen zei hij eerst; 'jammer' en toen 'maar je blijft toch wel als begeleiding bij de ploeg?' Precies wat ik wilde dus. Her en der kan ik nu nog meefietsen, en met marathonschaatsen ga ik komende winter nog door als regiorijdster, dus dat is heel fijn."
Wat vonden je teamgenoten ervan dat je nu hun trainer zou worden?
"Het eerste trainingskamp was even wennen, maar ik merkte dat iedereen het heel erg accepteerde. Ik weet nog dat ik tegen het team zei dat ik ging stoppen en daar ineens heel emotioneel van werd. Toen ik zei dat er weinig veranderde en ik bij het team zou blijven was eigenlijk iedereen daar blij mee."
De eerste trainingen zitten er dus op; wat is het grootste verschil met zelf schaatsen?
"Je merkt dat je als coach een groot empathisch vermogen nodig hebt. Sporters, en ik was dat waarschijnlijk ook, zijn alleen maar met zichzelf bezig. Dat merk ik nu ik gestopt ben. Jemig, wat was ik alleen maar met mezelf bezig. Het is ook wel logisch, maar nu in de andere rol denk ik weleens; kijk wat Siep allemaal doet. Dat wordt denk ik nogal eens onderschat. Hij doet het met zoveel plezier en passie.
Omdat ik het zelf heb meegemaakt en de schaatsers ken, kan ik me gelukkig wel goed inleven. Een blik is genoeg. Dat is het belangrijkste wat er is, dat heb ik als sporter zelf ook gemerkt. Naast je vrienden, familie en BHB-moeder (brengen, halen en betalen, red.) die altijd langs de baan hebben gestaan, heb je als schaatser vooral iemand nodig die er voor je is en vanuit daar komen de prestaties. Met Siep heb ik dat altijd heel erg gehad."
Hoe is Siep Hoekstra als leermeester?
"Als Siep zou stoppen valt het doek. Natuurlijk is er een bestuur, maar hij is de draaiende motor achter Team FrySk. Het is leuk dat we erg op hetzelfde level zitten, maar een ander traject hebben bewandeld. Hij is een marinier geweest. Op fysiologisch en anatomisch vlak kunnen we heel goed praten. Over sommige dingen zijn we het eens en als ik het er niet mee eens ben, kan ik het ook tegen hem zeggen.
Hij kan heel goed verantwoorden en uitleggen waarom hij dingen doet. Als je hem een vraag stelt over een training heeft hij gelijk zijn verhaal paraat. Ik draai niet heel lang mee in de schaatswereld, dus ik kan niet voor anderen spreken, maar hij heeft heel doelgericht zijn visie. Hij doet niet zomaar wat. Er zit altijd wat achter."
Jij hebt een nieuwe functie, maar er zijn daarnaast ook wat nieuwe (grote) namen bij de ploeg gekomen. Keek je daar van op?
"Dat heb ik bij Floor (van den Brandt) heel erg. Zij had echt wel ergens anders terecht gekund, maar zij wilde terug naar de basis. Het is leuk om te zien dat zij bij ons haar drive en het plezier terugvindt. Ze voelt zich lekker in het team. Van Femke (Markus) en Esther (Kiel) had ik ook niet verwacht dat zij bij ons zouden aankloppen. Twee jaar geleden was het 'haha Willemijn gaat naar Team Frysk' en nu is het een team waar mensen graag bij willen. Dat is echt wel grappig."
Hoe zou je de ploeg op dit moment omschrijven?
"Iedereen is zo gefocust en doelgericht. Niemand slaat een training over en iedereen is tot de minuut bezig. Ook het samenzijn is wat ons bindt. Siep vindt het belangrijk om samen dingen te doen. Een survival als trainingskamp zie je geen ander team doen. Samen door de modder lopen en dat je ergens vanaf gaat abseilen.
Tweeënhalf jaar geleden zijn wij naar Ameland geweest, daar is het begonnen. We moesten daar met boomstammen door een bos heen rennen en graven. Wat zijn we aan het doen, dacht ik toen. Maar dat zijn dingen die je voor altijd bijblijven. Op een trainingskamp hebben wij echt geen luxe. 's Avonds moet er gewoon gekookt worden door de rijders zelf. Dat is ook het stukje teambuilding."
Wat zijn jouw ambities voor komende winter?
"Ik hoop vooral dat de sporters de stappen gaan maken die ze willen maken. Ik ben erbij om ze te steunen en te helpen waar nodig. Ik kan zien hoe hard ze trainen en dat is wat de buitenwereld niet altijd ziet."
En je toekomst als coach?
"Als je ST-4 wil halen moet je training geven bij een gewestelijk of commercieel team en dat ligt nu heel lastig. Team FrySk is geen gewestelijke ploeg, dus dan zou ik naar het gewest Fryslân willen of naar een commerciële ploeg en daar zijn er op dit moment nog maar drie of vier van. Om nu die stap hoger te maken, is lastig. Ik ga eerst m'n opleiding afronden, maar voor de toekomst zou dat wel mooi zijn."
