Met een grote glimlach op haar gezicht komt Avalon aan bij Sportstad, een café gelegen nabij het Abe Lenstra Stadion, de thuisbasis van voetbalclub sc Heerenveen. Het is zonnig, er is geen wolkje te bekennen. "Goedemorgen, leuk dat jullie mij willen interviewen", zegt ze als we hebben plaatsgenomen aan een van de tafels in het restaurant.
"Ik kan niet wachten tot het nieuwe seizoen begint", reageert Avalon enthousiast, terwijl ze bij de serveerster een glas water bestelt. "Het afgelopen jaar heeft mij veel zelfvertrouwen gegeven. In het begin ging het nog niet helemaal naar wens, maar naarmate het seizoen vorderde, ging ik steeds sneller. Waardoor het opeens allemaal zo goed ging, weet ik eigenlijk niet zo goed."
Avalon werd begin dit jaar de grote verrassing op het Nederlands kampioenschap in Heerenveen. Nadat ze eerst de 1500 meter op haar naam had geschreven, werd ze als klap op de vuurpijl ook nog eens tweede in het algemeen klassement. Ze hoefde alleen Yara van Kerkhof, die een maand later een zilveren medaille op de Olympische Spelen zou veroveren, voor zich te dulden.
"Ik weet zelf ook niet precies waar ik het vandaan haalde", lacht Avalon als ze terugkijkt op dat toernooi. "Als je aan het begin van het seizoen tegen me had gezegd dat ik op het NK tweede zou worden, had ik je voor gek verklaard. Het was een olympisch jaar, dus het niveau lag erg hoog. Dat ik tussen de olympiërs Yara (1e) en Lara (van Ruijven, red.) (3e) eindigde, kon ik in eerste instantie niet geloven."
Avalon, die op 16 oktober 1997 werd geboren in Dordrecht, barst van de ambities. Dat ze shorttrackster wilde worden, wist ze al op zeer jonge leeftijd. Het shorttrack werd haar met de paplepel ingegoten, zo kwam haar tante drie keer uit op de Olympische Spelen. Destijds was shorttrack nog een demonstratiesport.
"Ik vind shorttrack een geweldige sport. Het gaat snel, er komt veel tactiek bij kijken en ik houd wel van de man-tegen-mangevechten. Prachtig. Vanaf mijn vierde roep ik al dat ik ooit wereldkampioen wil worden. Ik vind het heerlijk om op het ijs te staan. Langebaanschaatsen vind ik daarentegen helemaal niks. Een race tegen de klok. Wie vindt dat nou leuk? Ik niet, ha."
Hartafwijking
Na eerst een paar jaar bij HVHW in haar woonplaats Den Haag te hebben geschaatst, verhuisde ze al op jonge leeftijd naar Dordrecht om zich aan te sluiten bij het regionaal talentencentrum (RTC) West. Daar wilde ze de volgende stap in haar nog jonge carrière maken. Het ging voortvarend. Stapje voor stapje werd ze beter, maar er was toch iets wat haar tegenhield in haar ontwikkeling, namelijk een aangeboren hartafwijking.
"Ik ben geboren met supraventriculaire tachycardieën, oftewel het SVT-syndroom. Ieder hart heeft, heel simpel uitgelegd, een plusje en een minnetje. Het plusje pompt het hart op en het minnetje trekt hem weer terug. Door mijn afwijking had ik echter twee plusjes, waardoor mijn hart regelmatig helemaal op hol sloeg. Mijn hartslag kon op bepaalde momenten naar de 250 tot 300 slagen per minuut schieten", legt ze uit.
"Tot mijn zestiende heb ik eigenlijk niet goed kunnen trainen, want het gebeurde best vaak. Als je hartslag zo snel gaat, ga je helemaal stuk. Je wordt zo moe, dat je alleen maar wil liggen of slapen. Wanneer het gebeurde kon ik de hele dag niks meer. Dat was erg frustrerend. Het beperkte mij in mijn ontwikkeling, want het gebeurde ook regelmatig als ik thuis rustig op de bank zat."
Holter
Jarenlang kon ze niet worden geholpen, omdat onduidelijk was waar de afwijking precies zat. "We hebben er in totaal zestien jaar over gedaan om de plek te vinden", kijkt Avalon terug. "Ik droeg tijdens het trainen vaak een holter (een apparaatje dat 24 of 48 uur het hartritme registreert, red.), maar iedere keer als ik dat ding om had, had ik er geen last van. Op een gegeven moment was ik er zo klaar mee, dat ik dacht: flikker toch op. Hoe kan dit nou?"
De 20-jarige shorttrackster neemt een slokje van haar water en denkt terug aan de dag waarop het eindelijk 'raak' was. "Ik weet nog precies waar ik was. Tijdens een wedstrijd in Leeuwarden had ik weer mijn holter om. Opeens sloeg mijn hart op hol. Ik moest huilen en schreeuwde naar mijn moeder: 'Mam, ik heb hem!' Er zat een knop op de holter, die ik moest indrukken als mijn hart tekeerging. Ik heb nog nooit zo snel op een knop gedrukt", lacht ze.
Haar hartritme werd door de holter geregistreerd en al gauw kreeg Avalon het verlossende woord. De artsen vertelden haar dat ze eindelijk geopereerd kon worden. "Toen ik dat te horen kreeg, moest ik weer huilen. Een prachtig gevoel. Je loopt er al zo lang mee rond en je wil dat er eindelijk eens een einde aan komt. Het was niet leuk, werd er gek van."
De operatie duurde uiteindelijk ruim zes uur. "De eerste drie uur moest ik wakker blijven, want ze gingen mij met een defibrillator stroomstoten geven. Ik mocht absoluut niet slapen, want dan zou de kans op overlijden groter worden. Ik heb nog nooit zo veel pijn gevoeld. Ze gingen met drie kabels door mijn lichaam op zoek naar de plek op mijn hart. Toen ze die hadden gevonden, mocht ik gaan slapen. Dat was zo'n opluchting."
Avalon schiet in de lach en zegt dan: "Ik heb nog een aandenken aan de operatie. Een van de kabels mocht ik meenemen, ha. Ik had gevraagd om een 'souvenir', want het is toch een deel van mijn leven. Hij ligt bij mijn moeder thuis en het is een soort vishengel." Ze beweegt haar armen en laat zien hoe het werkte. "Als je ergens aan draaide, bewoog het uiteinde. Superraar!"
"Het was een grote ingreep, groter dan ik had verwacht", geeft Avalon toe. "Ze hebben het deel van mijn hart dat voor problemen zorgde weggebrand. Na de operatie heb ik een jaar niet kunnen schaatsen. Het klinkt misschien raar, maar ik moest erg wennen aan mijn nieuwe hart. Ik heb me dat jaar vreselijk verveeld. Ik kon niet schaatsen, maar ook niet naar school. Iedere dag lag ik in bed, was helemaal kapot."
Stiefvader
Alsof de operatie nog niet genoeg was, kreeg Avalon nog een klap te verduren. Thuis ging het namelijk niet goed. "Het was zowel fysiek als mentaal een enorm zwaar jaar voor mij. Ik woonde destijds nog bij mijn moeder en stiefvader. Bij hem was een aantal jaar daarvoor kanker geconstateerd. Er zat een tumor in zijn hoofd. Het veranderde hem. Steeds vaker werd hij erg boos, bijvoorbeeld als ik het licht had aan laten staan."
"Op een gegeven moment trok ik het niet meer, moest ik uit huis. Ik heb toen een halfjaar bij mijn tante gewoond. Daar heb ik een beetje mijn dagen uitgezeten, want ik kon niks na de operatie. Ondertussen ging het steeds slechter met mijn stiefvader. Hij kreeg epileptische aanvallen en vergat dingen. Hij heeft het helaas niet gehaald. Eind november 2016 is hij overleden…"
Op de vraag wat haar stiefvader voor haar betekende, zegt ze: "Tegenwoordig kan ik er goed over praten, zonder emotioneel te worden, maar ik heb het er een tijd wel heel moeilijk mee gehad. Ik vond hem echt een baas, want hij was er altijd voor me. Hij ging vaak mee naar het schaatsen en als ik nieuwe ijzers nodig had, betaalde hij ze. Hij was echt een vader voor me. Meer had ik niet kunnen wensen."
Avalon denkt terug aan haar absolute hoogtepunt uit haar loopbaan tot nu toe: haar tweede plaats op het NK. "Ik vind het erg jammer dat hij dat niet meer heeft mogen meemaken. Toen ik op het podium stond, dacht ik: misschien kijkt hij van boven mee. Het was een speciaal moment. Hij zal voor altijd in mijn gedachten blijven."
Dromen
Twee jaar na haar operatie pakte Avalon sportief de draad weer volledig op. Ze besloot te verhuizen naar Heerenveen en ging bij RTC Noord trainen onder leiding van Dave Versteeg. Daar maakte ze de afgelopen twee seizoenen enorme stappen, waardoor ze begin januari een uitnodiging kreeg van de Nationale Trainingsselectie Shorttrack (NTS).
"Dat ik voor de NTS ben gevraagd, is een droom die uitkomt. Op mijn zevende heb ik ooit gezegd dat ik op mijn twintigste in het Nederlandse team wilde zitten. Nou, dat heb ik toch maar even geflikt. Aankomend seizoen hoop ik alle World Cups te rijden, waardoor ik veel ervaring op kan doen. Daarnaast wil ik zowel fysiek als mentaal grote stappen zetten. Met de begeleiding van bondscoach Jeroen Otter en de hulp van mijn nieuwe teamgenootjes moet dat zeker goedkomen."
Begin dit jaar zat Avalon nog voor de televisie tijdens de Olympische Spelen van PyeongChang. Daar zag ze haar toekomstige teamgenoten een flink aantal medailles veroveren. "Ik heb enorm genoten van de Spelen. Bij de olympische titels van Suzanne (Schulting, red.) op de 1000 meter en de zilveren medaille van Yara op de 500 meter kreeg ik tranen in mijn ogen. Ik gunde het ze zo. Ook bij de bronzen medaille van de relayvrouwen had ik kippenvel over mijn hele lijf."
Over vier jaar vinden de Winterspelen plaats in Peking. Avalon is dan 24. "Het is mijn absolute droom om daarheen te gaan en een medaille te winnen. Ik kan niet beloven dat het gaat lukken, maar ik ga er in ieder geval alles voor doen. Ik heb een hoop meegemaakt in mijn leven. Opgeven is geen optie. Als het lukt, is mijn leven compleet. Dan kan ik in vrede sterven, ha."
