Acht jaar geleden stopte Van den Brink-Spigt met inlineskaten, maar afgelopen september verscheen ze plots aan de start van de marathon in Berlijn. Ze zou met oud-ploeggenootje Hilde Goovaerts voor de lol meedoen. Eenmaal op het Duitse asfalt besloten ze echter plaats te nemen in het officiële startvak. De wedstrijd ging beter dan verwacht. In een peloton met Nederlandse en wereldtop reed Van den Brink-Spigt gaten dicht en zelfs mee met de kopgroep. Ze had van tevoren vier keer getraind.
"Dit is gaaf, dacht ik. Na al die jaren rijd ik gewoon weer mee met de toppers", vertelt ze. "Ik mountainbike veel maar ben niet thuis in die sport, dat is lastig. Maar skeeleren… dat voelt goed en vertrouwd. Heerlijk!" Bij Skeelerclub Oost-Veluwe in Heerde gaf ze inmiddels al trainingen aan pupillen. De aansporing om een poging te wagen voor de WK-selectie kwam ook vanuit de club. "Voorzitter Bertus Dokter zei 'ga het maar proberen' en Bianca Roosenboom had meteen een appje gestuurd naar bondscoach Frank Fiers dat hij mij in de gaten moest houden, ha."
Het had ook heel anders kunnen lopen voor de Apeldoornse. Exact twee jaar geleden ging het mis op een fietsvakantie in het Duitse Thüringer Woud. Samen met haar man reed ze mee in een groepsrace. Na acht kilometer sloeg Van den Brink-Spigt met veertig kilometer per uur over de kop, de klap ving ze op met haar hoofd en nek. Haar man, die in een andere groep reed, kreeg een telefoontje en wist meteen dat het fout was.
Traumahelikopter
Met een traumahelikopter werd ze afgevoerd naar het ziekenhuis waar ze enkele uren later wakker werd op de intensive care. "We reden in een afdaling over een vrij breed pad maar het was wel stenig. Ik ben blijkbaar ergens van geschrokken, waarschijnlijk lag er een grote steen, en in die opwelling heb ik in beide handremmen geknepen. Ik weet er zelf niets meer van."
De artsen vreesden voor ernstige nekschade of een hersenbloeding, maar het viel naar omstandigheden mee. Ze bleek een zware hersenschudding te hebben en een breuk onder haar schouderkom. Na een dag op de IC wilden ze haar eigenlijk twee weken in Duitsland houden, maar ze mocht toch naar het ziekenhuis in haar woonplaats. In de week dat ze moest wachten op haar operatie, ging het leven thuis gewoon door. Stoned van de zware medicatie haalde ze haar dochter op van school. "Ik liep het plein op en een vrouw die mij zag, viel gewoon flauw. Ik zag er niet uit, mijn gezicht was een grote korst."
Aanmoedigen
Na een jaar revalideren is ze volledig hersteld en stapte ze weer op de fiets. 'Je bent gek', hoorde ze van verschillende kanten, maar daar had ze geen boodschap aan. "Het is sport en zulke ongelukken gebeuren, het hoort erbij." Maar het helemaal van zich afzetten, lukte ook niet. Ze heeft een trainer in de arm genomen die haar helpt om tijdens het fietsen over haar angst heen te komen.
Op het NK Baan/Weg in Heerde deed Van den Brink-Spigt afgelopen weekend mee op twee lange afstanden. Haar fanclubje moedigde haar tijdens de punten/afvalkoers aan vanaf het jurytrapje. In de tijd dat de kinderen twee keer haar naam hebben geroepen, is de ze de bocht door. Als ze aan kop van het peloton sleurt om een gat dicht te rijden, gaat het volume nog een tandje omhoog. Ronden na ronden, totdat ze als achterste rijdster de koers vroegtijdig moet verlaten. Dit kampioenschap pakte ze mee om wedstrijdritme op te doen, want haar ware kracht ligt op de marathons.
Knecht
"Ik hoor nog steeds bij de sterkste rijdsters en kan alles, alleen op dit moment smijt ik teveel met m'n krachten. Ik ben te gretig en wil graag laten zien dat ik ervoor ga. De bondscoach kent al die andere meiden en weet wat ze kunnen. Ik heb maar drie, vier wedstrijden om te laten zien wat ik kan."
Als pelotonvulling hoeft Van den Brink-Spigt niet naar het WK, ze wil van toegevoegde waarde zijn en ziet kansen voor zichzelf in de rol van knecht. Maar de periode van 'moeten en bewijzen' heeft ze wel gehad. "Deelname aan het WK is een serieus doel maar ik kan gewoon plezier hebben want ik heb niks te verliezen. Alles wat ik nu meepak, is extra. Dat zijn cadeautjes."
Dat het na een jaar training op inlineskates alweer zo goed gaat, heeft ze te danken aan het mountainbiken. "Ik rijd wedstrijden van honderd kilometer, zoveel duur- en intervalvermogen maakt je sterk. Ik kan heel vaak 'doodgaan' want ik herstel snel. Skeeleren zit erin en gaat er niet meer uit. Het is een win-winsituatie is. Of ik bij de selectie zit, zal erom hangen. Ik heb ook de leeftijd dat ik het WK Masters kan doen. Dus als dit niet lukt, heb ik nog iets achter de hand", besluit ze lachend.
Klik hier voor alles over het NK Baan/Weg.
