Na een vijfde plaats op de afvalkoers (baan), een tweede plaats op de punten/afvalkoers (baan) en een tweede plaats op de puntenkoers (weg) had 'Lollo' haar zinnen gezet op de afvalkoers op de weg. Maar net als op alle andere onderdelen moest ze zien af te rekenen met haar eeuwige rivalen uit Colombia, Fabriana Arias en Johana Viveros. De twee Zuid-Amerikanen maakten er wederom een harde wedstrijd van, maar Lollobrigida kon op de steun van haar zus Giulia rekenen.
In de laatste ronde probeerden de Colombiaanse vrouwen er met teamwork opnieuw een gouden medaille uit te halen, maar Lollo liet zich niet de kaas van het brood eten. Ze besloot om ruim van tevoren de sprint aan te gaan en na een aantal goede bochten kwam ze als eerste op het laatste rechte stuk. Ze trok hem nog eens vol door en zag dat niemand er meer overheen kwam. "Ik was zó blij. Ik wilde deze heel graag winnen", aldus de Italiaanse, die blij was dat ze voor het Nederlandse publiek kon winnen.
In de winter is ze geregeld in Nederland om te trainen en te schaatsen. Een WK in Nederland was voor haar dan ook een soort thuiswedstrijd. "Ik zie Nederland wel als mijn tweede thuis ja", aldus de alleskunner. "Maar ik kom hier niet voor het weer en het eten hoor, doe mij maar de Italiaanse stijl", grapte ze.
Mama
Het was een soort revanche op haarzelf, erkende ze. Een dag eerder kwam ze een punt tekort voor de titel op de puntenkoers. Dat maakte haar boos en verdrietig tegelijk, maar ook extra gebrand om de titel op de afvalkoers te pakken. "Ik was vandaag weer mezelf", vervolgde de Romeinse, die de afgelopen dagen niet lekker in haar vel zat. Haar moeder kreeg opnieuw slecht nieuws te horen in het ziekenhuis.
"Er is opnieuw kanker bij haar geconstateerd, dezelfde als vorig jaar. Ik was er daarom dit WK niet helemaal bij, ik zat met m'n gedachten in twee werelden." De titel was daarom ook een beetje voor haar moeder. "Voor mama en voor mezelf. Soms hervind je jezelf na het hebben van moeilijke of slechte momenten. Dat gebeurt echt niet alleen als je mooie en gelukkige momenten hebt."
Meteen na de wedstrijd riep Giulia haar zus bij haar te komen. Even skypen met hun moeder. "Ja, dat was leuk! Ze was eerst verbaasd, maar ook blij en vooral heel erg trots op ons. Ze had hier graag bij willen zijn, maar helaas was dat nu niet mogelijk. Ik ga straks nog wat langer bellen met haar. Dan kan ik uitvoerig over de wedstrijd praten", lachte ze.
