Lisa van der Geest completeerde zo een bijzondere trilogie. De 24-jarige rijdster van mkbasics.nl heeft nu alle grote wedstrijden op de Weissensee achter haar naam staan. Nadat ze eerder al de Aart Koopmans Memorial won, en vorig jaar zegevierde in de Alternatieve Elfstedentocht, was het dan nu raak in het ONK. "Een titel. Die had ik nog niet achter mijn naam staan. Daar ben ik echt ontzettend blij mee", jubelde Van der Geest.
Haar winnende sprint kwam na een koers die pas in de laatste dertig van de in totaal tachtig kilometer écht ontbrandde. Alles in de eerste vijf toeren mocht je rangschikken in de categorie speldenprikken. Pas daarna ging het spel daadwerkelijk op de wagen. Dat de race uiteindelijk uitmondde in een sprint was echter niet verrassend. Dat Van der Geest daarin als sterkste naar voren kwam, was dat evenmin.
Leeuwinnen
"We hadden ons vandaag voorgenomen niet zo veel initiatief te nemen, maar achteraf hebben we toch weer gekoerst als leeuwinnen. In het begin was ik mezelf nog aan het opvreten omdat er amper gereden werd, maar daarna werd het wel echt koers", stelde Van der Geest. Ze zag hoe haar ploeggenoten Iris van der Stelt en Merel Bosma net zo sterk waren als zijzelf momenteel is. "We zijn alle drie goed in vorm, en dat zie je in zo'n koers. In de finale ook. Als ik ben geweest, gaat de volgende, en weer de volgende. Zo hebben we de druk continu bij de andere teams gelegd."
Van der Stelt kon dat alleen maar bevestigen. "Dit was een topprestatie van het team, een koers uit het boekje. Alle drie wilden we graag met een groepje de finale in, maar dat zat er vandaag niet in. De omstandigheden waren te mooi. We hebben wel alle drie geprobeerd de koers hard te maken, en bij allemaal was het tankje aardig leeg. Daarom ben ik ook heel blij dat Lisa het kon afmaken, anders was het echt een domper geweest."
Verbazing was er niettemin bij Van der Stelt over het verloop van de koers. "Ik had echt verwacht dat andere ploegen iets meer zouden doorrijden. We hebben een paar kopgroepjes gezien met mogelijkheden, met hardrijders. Maar dan valt het tegen hoe er gereden wordt. Ze weten toch inmiddels dat wij ook wel een beetje kunnen sprinten, en dan denk je dat ze dat willen vermijden. Niet dus."
Van der Geest had dat gevoel ook. "We laten nu weer zien dat we de snelste in de sprint zijn, zeggen eigenlijk tegen de andere ploegen van 'jullie moeten het doen'. Daarom ben ik benieuwd naar de rest van de wedstrijden. Wij kunnen nu in principe iets achterover leunen. We hebben de perfecte start gemaakt hier, de druk valt bij ons nu een beetje weg."
Vleugels
Er was ook een intense knuffel voor Merel Bosma, niet altijd de meest zichtbare schakel binnen het team, maar wel een belangrijke. "Hard werken wordt beloond", zei Bosma stralend. "En we hébben hard gewerkt. Als ploeg waren we ontzettend attent, steeds in de aanval, zaten overal bij. Dat Carien Kleibeuker in de laatste ronde zou wegrijden, hadden we voorzien. Mijn taak was haar terug te halen, maar voor ik het wist zaten we al in de sprint en werd ik nog vijfde of zesde. Nee, ik ben helemáál geen sprinter. Maar op de een of andere manier krijg ik vleugels op dit ijs."
Van der Geest heeft dat zeker ook. Ze reed jaren in dienst van Mariska Huisman, die het Oostenrijkse bergmeer tot haar domein maakte. Van der Geest toont zich inmiddels een waardig opvolger van de vermaarde Andijkse. "Mariska zei het al toen ze stopte, dat Iris en ik haar opvolgsters konden worden. Ik heb natuurlijk veel van haar geleerd en breng dat nu in praktijk. En ik kan natuurlijk alleen maar hopen dat ik net zoveel kan winnen."
