"Ik had dit echt niet verwacht hoor, maar die twee wel", begint Schulting enthousiast wijzend naar haar ploeggenootjes Van Ruijven en Van Kerkhof. "Ja, wij wel hoor. We hadden de juiste kleding en schoenen voor een huldiging al ingepakt." Ter Mors had haar schoeisel thuisgelaten: "Ik geloofde er niet meer in en heb nu de schoenen van iemand anders aan", lacht ze.
De teleurstelling na de halve finale van vorige week was groot. De Oranjetrein slaagde er niet in om zich te plaatsen voor de medaillestrijd in de A-finale, waar ze zich zo op verheugd hadden. "In eerste instantie dachten we: we gaan hier niet anoniem de Spelen verlaten. We willen onze stempel drukken", begint bondscoach Jeroen Otter, die een nieuw olympisch record in de B-finale daar wel een mooie manier voor vond. "Dan hebben we in ieder geval vier jaar lang dat record achter onze naam staan, en als we dan over vier jaar in Beijing komen, hopen we dat het daar dan vaak getoond wordt, dan haal je er nog een beetje voldoening uit."
'Het kan gewoon'
Zo gezegd, zo gedaan. Naast het olympisch record werd ook het wereldrecord verbeterd naar 4.03,471. Omhelzingen volgden, waarna het tijd was om de finalerit tussen Zuid-Korea, China, Canada en Italië te bekijken. "In mijn 1000 meter werden ook twee penalty's gegeven, dus ik zei nog tegen die meiden: 'het kan gewoon'", vertelt Van Kerkhof. Schulting vervolgt lachend: "Ze wilden ons allemaal weg hebben bij de baan, want we mochten daar helemaal niet blijven staan. Toen hebben we gewoon gezegd dat we nog kans maakten op een medaille."
Die kans was eerlijk gezegd best klein, geeft Otter, die in zijn carrière als trainer nog nooit zo'n bizarre finale meemaakte, eerlijk toe. "Maar die Koreanen en Chinezen gunnen elkaar het licht in de ogen niet. Dat daar iets zou gebeuren, daar kun je vanuit gaan. De eerste achttien ronden gebeurde er nog niet zo heel veel, dus ik begon hem wel een beetje te knijpen."
Nadat Canada binnen de blokken door stuurde en ook het nodige duwwerk tussen Zuid-Korea en China duidelijk zichtbaar was, groeide de hoop in het Nederlandse kamp. Zou het dan echt gaan gebeuren? "Het duurde zo lang tot de jury een besluit nam, ik stond te trillen van de zenuwen", zegt Schulting. "Yara was onderhand aan het opnoemen wat ze allemaal had zien gebeuren, maar ik had geen idee joh."
Hysterie
De diskwalificaties voor China en Canada verschenen op de borden in het stadion en een licht hysterische Nederlandse ploeg begon in het rond te springen. "Ik denk dat er nog nooit iemand brons heeft gewonnen met een wereldrecord", lacht Van Ruijven. "Misschien hadden we nog liever de A-finale gereden, maar dat dit ons nu lukt is supergaaf."
Ter Mors nam na haar vijfde plaats op de 1500 meter nog met een gerust hart en zonder olympische medailles afscheid van het shorttracken. Nu ze alsnog de bronzen medaille te pakken heeft, schrijft ze meteen geschiedenis. Met haar gouden medaille op de 1000 meter op de langebaan is ze namelijk de eerste vrouw ooit met medailles op twee verschillende disciplines binnen dezelfde Olympische Spelen. "Dit is het mooiste afscheid dat ik me kon wensen, daar had ik niet van durven dromen. Het blijft shorttrack; je weet dat er altijd een kansje is. Ik denk dat het zo heeft moeten zijn."
Meer lezen over de Olympische Spelen? Klik hier!
