Hij was kansloos, Jouke Hoogeveen. Peddelde halfkoers in de Alternatieve Efstedentocht op dik zes minuten achterstand van de kopgroep, samen met andere mannen met ambitie, die gevangen waren in een uitzichtloze situatie. ’’Het was op een gegeven moment zeven minuten zelfs’’, weet Jouke Hoogeveen. ’’Toen werd ik wel een beetje ongeduldig, samen met meer jongens die graag vooraan wilde zitten.’’
De rijder van De Haan Westerhoff vond bondgenoten in Bob de Vries, Simon Schouten en Peter van de Pol. ’’Met elkaar hebben we 75 kilometer land gereden alsof ons leven ervan af hing. Uiteindelijk kwam ik bij mijn ploeggenoot Erwin Mesu. Hij zag mij en begon meteen keihard te rijden, bracht me zo terug tot de kop van de koers.’’
Vol, vol vol
Dat was veel meer dan waarop Jouke Hoogeveen ooit nog had gerekend. ’’Helemaal niet. En de rest ook niet. Ineens zagen ze me opduiken, dat was wel mooi.’’ Wat minder mooi was het vervolg. ’’Ik dacht ‘ik ben erbij’. En nu gaan we even lekker naar elkaar kijken, de benen strekken en een beetje herstellen. Niet dus. Het was meteen weer vol, vol, vol. Door de prut achterop het meer met Crispijn Ariëns, Niels Mesu en Frank Vreugdenhil. Ariëns reed daarna zó hard weg. Ik ging er achteraan, kwam redelijk dichtbij, maar Mesu wilde niet overnemen, zat wel in m’n rug. Op een gegeven moment zei ik ‘sorry, maar nu ga ik ook even mijn rug strekken’. Tja, dan is Ariëns weg.’’
In die laatste ronde was het overleven. Ook Voor Jouke Hoogeveen. Zelfs ‘de lange adem’ raakte aan het einde van zijn krachten. ’’Ik ben sowieso al drie keer gevallen. En de man met de hamer kwam ook nog even langs. Het was klaar.’’
Hoogeveen baalde, maar zag ook de pluspunten. ’’Dit was de mooiste koers van het jaar, met een mooie winnaar en een verdiende winnaar. En ik heb voorin meegedaan. Nou ja, even dan. Ik ben blij met de vorm van dit moment, en er komen nog meer mooie koersen aan. Eentje nog hier, daarna in Zweden. Ik ben nog niet klaar.’’
