Het is woensdagmiddag als we bij Jorien langsgaan in Hengelo. De zon schijnt en er is geen wolk te bekennen. Als ze even na één uur op haar fiets aankomt bij het centraal station verschijnt er direct een grote glimlach op haar gezicht. "Welkom in het altijd mooie Hengelo. Ik ben druk bezig met verhuizen, dus het kan zijn dat ik hier en daar wat verfvlekken op mijn arm heb, ha."
We besluiten het centrum van haar woonplaats in te lopen op zoek naar een rustige plek om terug te kijken op haar loopbaan. "Het is mooi weer, dus laten we lekker ergens buiten gaan zitten", stelt Jorien voor. We nemen plaats aan een hoge tafel bij een van de cafés midden in het centrum en bestellen een cappuccino.
"Het was mooi geweest", zegt Jorien vol overtuiging als we haar vragen waarom ze begin dit jaar besloot per direct te stoppen met schaatsen. "Ik heb de juiste beslissing genomen. Vijftien jaar lang was het schaatsen mijn leven. De sport heeft me veel gebracht en ik kijk met veel plezier en trots terug op mijn loopbaan, maar er komt een keer een moment dat het genoeg is. Dat moment was nu."
Bedankt:familie en vrienden, trainers, medeschaatsers, sponsoren en alle andere mensen die een bijdrage hebben geleverd aan mijn prestaties!
— Jorien Voorhuis (@jorien_voorhuis) 9 maart 2017
Hoogst haalbare
Op de vraag of ze de sport al mist, is ze duidelijk. "Nee, eerlijk gezegd niet. Ik heb ook niet het idee dat ik in een zwart gat ben beland. Ik heb zorgvuldig over dit besluit nagedacht. Voor mijn gevoel heb ik het hoogste haalbare bereikt en alles uit mijn loopbaan gehaald wat erin zat."
"In mijn ogen had ik geen nieuwe doelen of uitdagingen meer. Dat vond ik moeilijk. Misschien had ik iets volledig anders moeten gaan doen in aanloop naar de Olympische Spelen. Marathons rijden of zo. Dan had ik mogelijk nog een stap kunnen maken, maar de motivatie om dat te doen, ontbrak. Zo simpel is het."
Naast het ontbreken van een echte uitdaging heeft ook een rugblessure er mede toe geleid dat Jorien het tijd vond om haar schaatsen aan de wilgen te hangen. "Vier weken voor de selectiewedstrijden van afgelopen seizoen schoot het in mijn rug. Daardoor liep ik het hele jaar een beetje achter de feiten aan, kende ik een teleurstellend seizoen. Mijn rug is nog altijd een beetje een gevoelig plek. Ook nu heb ik er na een zware inspanning nog weleens last van. Misschien is dat ook een teken dat het goed is, dat ik gestopt ben."
Hoogtepunt
Jarenlang stond het leven van de Hengelose in het teken van het schaatsen. Een loopbaan die haar langs alle grote internationale toernooien bracht. In 2010 nam ze deel aan de Olympische Spelen van Vancouver. In de Canadese stad eindigde ze op een zesde plaats bij de ploegenachtervolging en op de 5000 meter werd ze tiende. In 2011 won ze op de 1500 meter een bronzen medaille bij de WK Afstanden in het Duitse Inzell.
"Als jong meisje droom je er natuurlijk van om ooit op de Spelen uit te komen. Ik ben trots dat ik dat heb mee mogen maken. Een heel bijzondere ervaring, die niet voor iedereen is weggelegd. De WK afstanden van 2011 zie ik als het sportieve hoogtepunt van mijn carrière. Die bronzen medaille is een stukje waardering voor jarenlang keihard werken", zegt de voormalig allroundster.
"Hoe we Jorien Voorhuis moeten gaan herinneren? Ha, poeh. Dat vind ik een lastige. Misschien was ik niet het allergrootste schaatstalent, maar ik denk dat ik door mijn mentaliteit, doorzettingsvermogen en wil ver ben gekomen en heel mooie prestaties heb neergezet", is Jorien eerlijk.
Winnen
"In topsport draait het alleen om winnen. Dat heb ik tijdens mijn loopbaan zelf ook altijd gedacht. Misschien heb ik daardoor soms wel te weinig genoten van mijn eigen prestaties. Als ik nu klassementen van een aantal jaar geleden zie, denk ik weleens: wow, ik was toen eigenlijk best wel goed. Een vierde of vijfde plaats in een ijzersterk internationaal deelnemersveld doen niet veel mensen je na. Ik ben nooit olympisch of wereldkampioen geworden, maar ik moet zeggen, dat ook zonder die gouden medaille mijn carrière is geslaagd."
De laatste maanden is er een nieuw hoofdstuk in haar leven begonnen. Jorien stelt zichzelf regelmatig de vraag: wat nu? Op die vraag kan ze ook op die woensdagmiddag nog geen duidelijk antwoord geven. "Ik heb de laatste weken verschillende oriënterende gesprekken gevoerd om voor mezelf op een rijtje te krijgen wat ik leuk vind. Als schaatsster wist ik heel goed wat ik kon en waar ik goed in was. Dat is nu nog een beetje een zoektocht."
"Ik gun mezelf de tijd om een weloverwogen beslissing te nemen. Als topsporter word je soms wel geleefd en ben je altijd druk. Ik heb tegen mezelf gezegd: Jorien, neem de tijd om bij te komen en geniet even van je vrije tijd. De laatste maanden heb ik vooral veel tijd doorgebracht met vrienden en familie. Ik vind het erg prettig dat ik hen wat vaker kan zien nu."
Uitrusten na een lekkere intervaltraining in het bos #fit #sportpensioen #zon #voorjaar @NewBalance_NL @GarminNederland pic.twitter.com/n3t8CRc3Yx
— Jorien Voorhuis (@jorien_voorhuis) 12 maart 2017
Gezond
Het feit dat Jorien is gestopt met schaatsen, wil niet zeggen dat haar leven compleet is veranderd. "Ik vind het fijn om veel te sporten en gezond te eten, dus dat doe ik nog steeds. Ik voel me prettig bij die way of life. Iedere week sport ik nog minimaal vijf keer. Ik vind het heerlijk. Het is dus niet zo dat ik nu ieder weekend tot diep in de nacht in de stad hang. Absoluut niet."
Of we haar ooit als coach op het ijs terugzien, weet ze niet. "Dat zie ik niet zo snel gebeuren. Heel misschien dat ik over een paar jaar weer een groepje wil gaan trainen, maar voorlopig niet hoor. Jarenlang heb ik heel de wereld over gereisd, stond ik vrijwel ieder weekend op de ijsbaan. Daar ben ik wel even klaar mee, ha."
"Maar wees maar niet bang hoor. De mensen zullen mij nog vaak genoeg langs de ijsbaan zien. Ik ga het olympisch kwalificatietoernooi en de Olympische Spelen natuurlijk volgen. De liefde voor het schaatsen zal namelijk altijd blijven."
