In Sochi was dat anders. “Ik voelde me bang en onzeker. Nu ben ik zelfverzekerd en heb ik er zin in”, glundert ze. Dat heeft volgens de vrouw uit Ottawa alles te maken met een verandering binnen de Canadese ploeg. “De afgelopen zes jaar hadden we het moeilijk als vrouwenteam. Bij de mannen leek het prima te gaan, maar wij waren geen échte groep. Nu zijn we vriendinnen en Izzy en ik zijn zelfs huisgenoten”, verwijst ze naar ploeggenote Isabelle Weidemann.
Die goede band tussen de Canadese dames spatte er afgelopen winter al duidelijk vanaf tijdens de grote toernooien. De vrouwen moedigden elkaar vol overgave aan op de individuele afstanden en kwamen hand in hand op de startstreep af voor de team pursuit. “Daarmee laten we elkaar gewoon zien: ‘I've got your back’. We zien elkaar niet als concurrentie. Als de anderen goed rijden sta ik daar met kippenvel naar te kijken en ben ik heel blij. Ze krijgen dan een dikke kus van me: we zijn er voor elkaar.”
De vriendschap werd tijdens de WK Afstanden nog wel even op de proef gesteld. Op de Olympische baan ging de Canadese trein namelijk vol voor een medaille op de ploegenachtervolging, maar een valpartij van Brianne Tutt gooide roet in het eten, met dikke tranen als gevolg. “Drie jaar geleden zou dit me voor langere tijd omver geblazen hebben, nu kan ik het vrij snel loslaten. Natuurlijk is het nog steeds shit, maar Brianne doet dit ook niet expres en gelukkig was het niet tijdens een Olympische Spelen.”
Blondin hengelde in Zuid-Korea zelf, na een vierde plaats op de drie kilometer, nog wel het brons binnen op de vijf kilometer. “Het is fijn dat ik op deze baan heb kunnen laten zien waar ik toe in staat ben. De vierde plaats op de 3000 meter zat me echt niet lekker en daar werd ik ontzettend fanatiek van. Daarom liep de 5000 meter ook zo geweldig en de Olympische baan rijdt heerlijk.”
Heel gek is het trouwens niet, dat Blondin het ijs in de Gangneung Oval lekker vindt schaatsen. De ijsmeesters van Calgary, de baan die ze maar al te goed kent, zijn daar namelijk verantwoordelijk voor. “Het is geweldig dat zij erbij zijn. Het gebouw en de ambiance zijn hier anders, maar eigenlijk sta ik gewoon op mijn eigen ijs. Ik kan niet blijer zijn, als ik onze eigen mannen op de zamboni zie zitten voelt het net alsof ik thuis ben."
Of er volgend jaar februari dan ook een gouden medaille inzit? “I hope so, I friggin hope so”, besluit ze lachend.
Klik hier voor een kleine fototour langs de olympische venues!
