Lotte van Beek kende het woord 'blessure' tot een paar maanden geleden slechts van een afstand. De 22-jarige Zwolse had er zelf geen ervaring mee. "Ik was niet geblesseerd. Nooit", zegt ze stellig. Tot die afdaling op de hellingen van het Franse wintersportoord Val Thorens. Eén keer pech, met als gevolg een afgescheurde kruisband.
"Het was echt domme pech", verzucht Van Beek, die de reputatie heeft een uitmuntend skister te zijn. "Er was een tijd dat ik zelfs beter kon skiën dan schaatsen", zegt ze met een lach. "Maar nu ging het fout, in de laatste afdaling op één van de laatste dagen. Ik ben best van het rappe skiën, maar ik had al door dat het heel rare sneeuw was. Daarom ging ik rustig naar beneden. Maar mijn rechterski bleef hangen in een bult en voor ik het wist, was het gebeurd. Volgende keer ga ik gewoon weer volle bak naar beneden, da's beter."
Bij een mri-scan bleek de schade aanzienlijk: afgescheurde kruisband. "Dat viel niet mee, maar ik heb snel de knop omgezet. Het was gebeurd, ik kon er niets aan veranderen."
Donorpees
Lotte van Beek onderging een flinke ingreep, die een lang herstel vergde. Haar kruisband kon niet meer worden hersteld, maar werd vervangen door een donorpees. Dat was een bewuste keuze van de Corendon-rijdster. "Het meest gebruikelijk is de kruisband te vervangen vanuit de hamstring, maar dat is in het schaatsen een belangrijke spier. Door die ingreep verlies je vaak tien procent vermogen en dat wilde ik niet. Vandaar de keuze voor een donorpees."
Die operatie verliep goed en natuurlijk is ze daar blij mee, maar het is zonneklaar dat de hele blessure een flinke tegenvaller is voor Van Beek. Na jaren de status van talent te hebben gehad was ze nu volop doorgebroken, met als hoogtepunt de oogst in Sotsji. "Daar zat ik de hele tijd in een flow. Het hele seizoen eigenlijk, maar op de Spelen helemaal. Op de 1500 meter had ik het gevoel dat ik vloog. Daar doe je het voor. Ik heb die momenten vaker, maar dit was er eentje die heel goed voelde. Ik was sowieso met een stijgende lijn bezig en die wilde ik doortrekken. Tja, en dan gebeurt dit."
Alleen
Ze bracht de laatste maanden veelal alleen door, hooguit in het gezelschap van haar fysiotherapeut. Die zag ze vijf, zes keer per week. "Maar in de sportzaal daar had ik wel veel contact met andere sporters. Voetballers, handballers, basketballers. Een heel andere sportwereld en het was leuk daar iets van mee te krijgen. Nieuwe mensen, nieuwe dingen. Dat heeft wel voor andere impulsen gezorgd." En lachend: "Bovendien begin ik straks fris en uitgerust aan de nieuwe Olympische cyclus.'
De volgende ochtend meldt Lotte van Beek zich weer net zo vrolijk voor de sprongtrainingen. Het sportveldje van het hotel ligt al snel in de brandende zon en het is afzien voor de rijders van Corendon. Van Beek laat sommige onderdelen van de training aan zich voorbijgaan, maar stort zich vol overgave op de dingen die ze wel mag doen. "Goed gedaan Lotte", constateert fysiotherapeut Jochum van Brummelen. Glimlachend hoort ze het compliment aan.
Op Tenerife is ze voor het eerst weer bij het team aangesloten. Een feestje, vindt Van Beek. "We hebben steeds op de planning gekeken. Als de revalidatie liep zoals gewenst, dan kon ik hier mee. Dat is gelukt en daar ben ik heel blij mee. Optrekken met de ploeg is leuk. Er is ook weinig veranderd. Met Koen Verweij heb ik al een keer een jaar in een team gereden en eigenlijk is alleen Sjoerd de Vries nieuw. De mix in het team is goed. Ik voel me er lekker bij."
Half jaar achterstand
De eerste september is voor meteorologen het begin van de herfst, maar voor Van Beek begon haar zomer. "Ik heb een half jaar achterstand op de rest, kijk gewoon wat ik hier op Tenerife kan meedoen.Daar ben ik heel benieuwd naar. Over een maandje sta ik op de schaats. Eindelijk. Ik heb dit jaar de langste periode in mijn leven niet op het ijs gestaan, heel vreemd is dat." Concrete doelen heeft ze zich niet gesteld. "Juist niet. Het NK en de eerste World Cups heb ik al uit mijn hoofd gezet. Die wil ik niet eens halen. Laat mij in alle rust mijn zomertje draaien en dan hoop ik eind december wat wedstrijden te kunnen rijden. Van daaruit zien we wel wat mogelijk is. Maar alles dat ik kan meepakken, is meegenomen."
Ondertussen werkt ze hard aan een soort Lotte 2.0. Ze schiet in de lach. "Zoiets ja. Maar ik wil hier wel sterker uitkomen. En zo voorspoedig als het nu gaat, daar ben ik heel blij mee." Ze zwijgt een momentje. "Waar ik ook heel blij mee ben", vervolgt ze, "Is het vertrouwen van de sponsor en de trainers. Ze hebben meteen gezegd dat ik niets moet overhaasten, niet moet forceren. Gewoon goed fit worden. Dat geeft bij mij weer rust en vertrouwen ik weet zeker dat ik daardoor voorspoediger door de revalidatie ben gekomen."
De komende maanden gaat ze op zoek naar de oude Lotte, de vliegende Lotte van de Spelen. "Mijn oude niveau halen, dat eerst maar eens. Dit jaar wilde ik eigenlijk gaan werken aan de 3000 meter. Met wat meer arbeid en een sterkere basis kon dat. Dat hebben we nu maar even opzij geschoven. Weet je, zo'n blessure gooit natuurlijk wel alles overhoop. Da's vervelend. Maar het gaat mij nu om twee dingen: ervan leren en er sterker uitkomen. Dan is het toch nog ergens goed voor geweest."
