De Olympische Spelen dreunen hard door bij Christie en niet vanwege haar sportieve prestaties. Natuurlijk had de 24-jarige Britse zich meer voorgesteld van Sotsji. Voor haar ontrolde zich het ergst denkbare scenario: drie diskwalificaties op even zoveel afstanden. Sportief ongeluk voor Christie, die op alle lijstjes voorkwam bij de favorieten.
De Schotse shorttrackster bereikte meteen op de eerste afstand, de 500 meter, de finale. Daarin leek de Zuid-Koreaanse Seung-Hi Park, die later de kilometer op haar naam schreef, op weg naar het goud. Christie zette na de eerste bocht een passeerbeweging in op de Italiaanse Arianna Fontana, die haar positie fel verdedigde. Zowel de Italiaanse als de Britse smakten tegen het ijs en namen daarbij in tweede instantie Park mee.
Christie werd door de scheidsrechters gezien als schuldige, kreeg een diskwalificatie en was daarmee uitgeschakeld voor de medailles. “Arianna en ik deden het samen. Het was een fout die ik maakte en ik respecteer de beslissing van de scheidsrechters. Maar iedereen maakt fouten”, aldus Christie.
Met wat volgde had ze nooit rekening gehouden. Ze kreeg te maken met een stortvloed aan negatieve reacties en bedreigingen van de fanatieke supporters uit het shorttrackgekke Zuid-Korea. Haar twitterfeed explodeerde met haatreacties. Er werd de Britse van alles naar het hoofd geslingerd. En dus ging gingen haar twitter- en facebookaccount op zwart.
Ohno
Het is niet voor het eerst dat een shorttracker wordt overspoeld met Koreaanse reacties. Apolo Anton Ohno maakte iets soortgelijks mee. De meeste succesvolle Amerikaanse wintersporter won in 2002 in eigen land olympisch goud op de 1500 meter. Door toedoen van een diskwalificatie van de Koreaanse held Dong-Sung Kim, die als eerste de streep passeerde. Ohno ontving daarna duizenden bedreigende mails en zelfs doodsbedreigingen.
De negatieve stemming zorgde ervoor dat Ohno en de Amerikaanse shorttrackploeg zich zo onveilig voelden, dat het hele team zich een jaar later terugtrok voor de wereldbeker in Zuid-Korea. Een aantal maanden na de Spelen in Salt Lake City refereerden de Zuid-Koreaanse voetballers aan het voorval door tijdens het WK in eigen land met twee handen op de rug schaatsers te imiteren nadat het team scoorde tegen de Verenigde Staten.
Macht van social media
In Sotsji kon Christie zich nog redelijk focussen op de wedstrijd. Al verliep die met twee diskwalificaties op de 1000 meter, de afstand waarop ze al eens het wereldbekerklassement won, en de schaatsmijl verre van gewenst. Bij de wereldkampioenschappen wist ze beslag te leggen op het zilver op de sprint.
Pas daarna volgde de dreun. Christie kreeg te maken met paniekaanvallen. “Ik had niet gerekend op zoveel aandacht en zeker niet zo negatief. Als zoiets gebeurt realiseer je je pas de macht van social media.”
Na het seizoen nam Christie rust. Lange tijd twijfelde ze of ze zou stoppen. Maar de liefde voor de sport overwon en de Britse zat weer lekker in haar vel. Zodra ze op het ijs stapte keerden de paniekaanvallen echter in alle hevigheid terug. “Ik heb tijdens de Olympische Spelen nooit de tijd gehad om mijn emoties te verwerken. Alles kwam terug en ik had geen idee of ik wel klaar was voor een nieuw schaatsjaar.”
“Ik werk er nog steeds aan. Voor mij is het belangrijkste om het plezier terug te vinden en weer goed te kunnen schaatsen onder druk.” Als toeschouwer in Heerenveen drie weken geleden bij de Invitation Cup was het niet terug te zien in haar manier van schaatsen. Christie domineerde als vanouds en schreef historie door voor de vijfde keer op rij de eindoverwinning te grijpen.
Voor Christie was het allerminst vanzelfsprekend. Zij moest in Heerenveen de strijd aan met de demonen in haar hoofd. Want juist in vergelijkbare wedstrijdsituaties krijgt de angst haar eerder in de greep. “De eerste race voelde ik me paniekerig, maar daarna ging de knop om en heb ik weer kunnen genieten. Ik moet het schaatsen niet te serieus nemen. Volgend jaar gaat de focus weer terug op winnen.”
Liefdevolle ontvangst
Opvallend genoeg legde ze juist in Zuid-Korea de basis voor het nieuwe seizoen. Daar trainde ze samen met de Koreaanse rijders. Al moest ze wel even een drempel over om naar Azië af te reizen. Maar ter plaatse werd ze liefdevol ontvangen door de shorttrackers. “De Koreanen houden gewoon van deze sport. Pas later hoorde ik dat er ook Koreanen zijn die mij steunen.”
Tussen de absolute wereldtop had Cristie het zwaar, nadat ze het trainen drie maanden aan zich voorbij had laten gaan. “Ik was pas een week in training. Het was een schok voor mijn lichaam. Ze bleven me een beginner noemen.”
“Het is een hele andere stijl van trainen. Het was goed om te ervaren wat zij doen. Thuis trainen we afwisselend op snelheid en op duur. Daar doen ze alle trainingen op medium-snel niveau. Ze blijven maar hard gaan”, aldus Christie. “Er zijn daar zoveel getalenteerde kinderen. Het is indrukwekkend om te zien.”
