De revalidatie na de breuk in zijn rechter scheenbeen duurde veel langer dan Sonneveld had ingeschat. In eerste instantie mikte hij op deelname aan de Nederlandse kampioenschappen in januari. “Tijdens het NK liep ik nog steeds scheef. Pas eind maart kon ik voor eerst een dribbel maken. Zelfs nu is mijn achillespees nog niet helemaal goed, nog niet op lengte.”
De blessure is er mede de oorzaak van dat Sonneveld stopt met schaatsen. “Ik heb een jaar stil gestaan en niet kunnen doorgroeien. Deze zomer moet ik mijn niveau weer halen, maar eigenlijk moet er nog een stap bovenop. Ik moet beter worden dan ik was, terwijl die andere jongens hebben kunnen doortrainen”, stelt Sonneveld.
Top drie
Bovendien weet hij niet hoe zijn onderbeen gaat reageren op de vele ijstrainingen. “Bij onverwachtse bewegingen heb ik nog steeds pijnscheuten. Het gebeurt bij de gekste dingen.” De doelstelling die hij zichzelf stelde – bij de top drie van Nederland behoren – acht hij niet meer haalbaar. “Voor dit seizoen zou het tegen het onmogelijke aanzitten. Ik heb de lat altijd hoog gelegd. Ik wil niet meer schaatsen voor een plek in het team als nummer vier of zes. Ik wil op het podium.”
“Mijn grote doel was de Olympische Spelen. Maar dat lukt maar een beperkte groep. Heel veel mensen vallen in dat proces af. Het is een teleurstelling dat ik nu tot die afvallers behoor”, zegt Sonneveld. Toch had hij zijn topsportcarrière niet willen missen. De manier van leven in de afgelopen zes jaar heeft hem veel gebracht. “We hebben een hecht team en hadden mooie trainingskampen en verre wedstrijden. Je maakt unieke dingen mee en leert hoogtepunten te vieren en dieptepunten om te zetten in nieuwe energie. Als persoon heb ik er veel uitgehaald.”
Wakker liggen
De keuze maken was niet makkelijk. Hij kende de afgelopen weken grote twijfels. “Ik heb er een paar weken van wakker gelegen. De makkelijkste weg is doorgaan. Je woont in Heerenveen en zit helemaal in het leventje. Als je stopt moet je kijken wat je gaat doen, daar heb ik me tijdens het schaatsen nooit druk om gemaakt. Mijn schaatsplanning liep nog een aantal jaar door. Een plan B is er niet.”
Momenteel is Sonneveld op zoek naar een baan. Hij is niet bang om in een zwart gat te vallen, al zal hij het leven als topsporter missen. “Tijdens de trainingen bleef het kriebelen. Het is een soort verslaving geworden om te trainen, aan je lichaam te werken en op je voeding te letten, aldus Sonneveld. “Ik weet dat het niet makkelijk wordt. Het is niet even overstappen. Ik denk dat ik me snel ergens in moet vastbijten, nieuwe doelen stellen.”
Splitsecond
Het moment van de val staat hem in het geheugen gegrift. In de laatste meters voor de streep kon hij een markeringsblokje dat voor hem werd weggetikt niet meer ontwijken. Het kwam precies onder de hak van zijn schaats terecht, waardoor hij met de punt van zijn mes in het ijs bleef hangen en zijn onderbeen brak. “Dat die beslissing die ik in een splitsecond maakte – inhouden of voor de finish gaan – zoveel invloed heeft, dat verwacht je niet.”
Sonneveld kwam tijdens acht wereldbekers in actie voor de Nederlandse ploeg in de aanloop naar de Olympische Spelen in Sotsji, maar wist zich niet te kwalificeren voor de olympische aflossingsploeg. De afgelopen zes jaar maakte hij onderdeel uit van de opleidingsploeg shorttrack.
