Irene Schouten was in Oldebroek een kat met negen levens. Ze was vooruit met Elma de Vries en de jonge Colombiaanse, maar moest die twee regelmatig laten rijden. Het leek verschillende keren gedaan met Schouten, maar op karakter knokte ze zich steeds weer terug om uiteindelijk zowel De Vries als Bermudez achter zich te laten.
Een wonderlijke uitkomst, dat vond Irene Schouten zelf ook. Want ze reed in Oldebroek rond met de nodige beperkingen na een fikse valpartij op de fiets anderhalve week geleden. ’’We reden een rondje met een groepje uit de buurt, maar tegen het einde viel er een jongen en kon ik hem niet meer ontwijken. Ik maakte een salto en belandde op mijn bekken. Bij het opstaan had ik zóveel pijn dat ik amper op mijn been kon staan. Ik was ook licht in mijn hoofd, had een lage bloeddruk, dus ging met de ambulance naar het ziekenhuis. Het duurde lang, maar uiteindelijk bleek dat ik een zware kneuzing had.’’
De afgelopen tien dagen deed Schouten daarom weinig. ’’Ik heb een beetje geprobeerd te skaten, maar dat viel tegen. Ik had nu echt zoiets van: ik rij in Oldebroek en zie wel hoe het gaat.’’ Lachend: ’’Nou, dat viel alles mee. Ik heb mezelf echt verbaasd vandaag. Nog wel balen dat ik die versnellingen niet aankan, maar wel blij.’’
Doorrijden
Schouten kwam er al snel echter dat ze slechts één tempo kon rijden. ’’Als ik wilde aanzetten, voelde ik dat meteen in mijn rug. Ik mis gewoon nog de echte snelheid.’’ Dat leverde in de koers wel een simpele strategie op. ’’Doorrijden, steeds door blijven rijden. Als Elma en die Colombiaanse stilvielen, kwam ik er weer bij, versnelden ze, dan reden ze bij me weg.’’
Maar Schouten is natuurlijk slim genoeg om een kans te pakken als ze die ziet. Ze zag hoe De Vries even geen kopwerk deed en dat de Colombiaanse niet oplette. ’’Ik dacht ‘nu vol gaan en er meteen overheen’. Ik had meteen een gat en ben daarna vol doorgegaan. Een sprint zou ik nu toch niet winnen, ik moest het zelf doen.’’
De Vries hield al rap de benen stil in dat tactische spel, hoewel ze zonder twijfel deze dag de sterkste was van allemaal. ’’Het liefst win in natuurlijk zelf, maar liever Irene Schouten dan die Colombiaanse. Dit was een strijd tussen twee Nederlandse meiden die houden van doorrijden en een Colombiaanse die er lekker achteraan wil rijden en dan het sprintje wil winnen. Daar hebben we niet aan meegewerkt.’’
Dat leverde al met al een spectaculair gevecht op voor de toeschouwers in Oldebroek. Zij zagen hoe Schouten al vlot zeker was van de winst, maar genoten van het spel tussen De Vries en Bermudez. De Vries probeerde het, Bermudez probeerde het. ’’Maar ik wist dat ze snel was in de sprint, dus wilde met haar niet naar de streep rijden. Op het laatst kon ik haar toch lossen’’, vertelde De Vries.
Daarmee boekte De Vries opnieuw een goed resultaat. Want waar Schouten zichzelf verbaasde, doet de routinier van het peloton dat dit seizoen ook. ’’Vorig jaar was niet mijn beste seizoen en ik me al ingesteld op weer zo’n seizoen, ook al had ik dat niet leuk gevonden. Maar waar ik vorig jaar de Europese wedstrijden nauwelijks kon bijbenen, reed ik nu gewoon weer mee. En ook in Nederland gaat het heel goed. Dat geeft weer frisse moed.’’
