Aardoom maakt sinds vorig seizoen deel uit van de Nationale Trainingsselectie Shorttrack (NTS) onder leiding van bondscoach Jeroen Otter. Afgelopen week trainde ze in Heerenveen terwijl de rest van de selectie het seizoen opende op de Open Russian Cup in Kolomna. "Ik kreeg steeds meer vragen: waarom ik niet naar Rusland was, of überhaupt niet op het ijs stond", begint Aardoom. "Dit weekend is de openingswedstrijd in Thialf, dus leek mij een goed moment om dit naar buiten te brengen." Ze heeft sinds deze zomer lichamelijke klachten waarvan ze niet weet wat de oorzaak is.
In juni stond er vlak voor het tweede trainingskamp van de nationale ploeg een nieuwe fietstest op het programma. Op zogenaamde Watt bikes moest iedereen tot het gaatje gaan. "Ik ben toen voor het eerst flauwgevallen. Zo'n test is op heel hoge intensiteit dus we zochten er niets achter. Kan gebeuren, je voelt je even niet lekker. Anderen moesten bijna kotsen." Vervolgens reisde het team af naar Font-Romeu om te fietsen.
Hartslagmeter
In de Franse Pyreneeën vonden de jaarlijkse tijdritten op de fiets plaats. Op een bergweg werd een stuk van 9,5 kilometer uitgezet en de opdracht is simpel: zo snel gaan als je kan. "Zo'n tijdrit duurt tussen de 20 en 30 minuten. Na tien minuten op de fiets werd ik ineens wakker in de berm. In een greppel, met mijn fiets bovenop mij en ik kon me niet herinneren wat er was gebeurd. Het drong wel snel tot me door dat ik weer was flauwgevallen."
Op de hartslagmeter was te zien dat haar hartslag ineens omhoog schoot en weer naar beneden. Aardoom was anderhalve minuut buiten bewustzijn. Assistent-coach Koen Hakkenberg was bij haar op het moment dat ze weer bijkwam en schakelde de fysio in. Een check bij de EHBO nam de eerste zorgen weg. "De hele tijdrit was gelukkig bergopwaarts. Als het in een afdaling was gebeurd, zou je tachtig kilometer per uur gaan. En als ik de andere kant op was gevallen, lag ik op de weg. Daar stond ik helemaal niet bij stil totdat ik de geschrokken gezichten zag van mijn teamgenoten en de staf."
Bij terugkomst in Nederland werden verschillende testen gedaan om een oorzaak te vinden. Geen enkel onderzoek bood tot nu toe uitsluitsel. "Ik ben gelijk met de sportarts in overleg gegaan. Het moet ergens aan liggen, maar ik weet het echt niet. Volgende week heb ik een afspraak met een cardioloog. Voor mij is het wel een rampscenario als het weer aan mijn hart zou liggen." Aardoom werd geboren met een hartafwijking waardoor haar hartslag regelmatig naar 250 tot 300 slagen per minuut kon schieten. Na jaren onderzoek en monitoren werd op haar zestiende eindelijk de oorzaak gevonden en kon ze worden geopereerd.
Geen pijn doen
"We hebben aan het begin van dit traject een hartecho gemaakt en die was goed. Maar toen ik met die hartafwijking liep, was de echo ook altijd goed. Ik wilde er niet aan denken. Maar nu ik steeds meer bepaalde klachten begin te krijgen, gaan we toch een kijkje nemen. Het moet maar. Ik wil een antwoord en dan maakt het mij niet uit of ik nog honderd testen moet doen. Ik probeer alles te monitoren om mijn dag zo goed mogelijk te maken."
Aardoom voelt het nu aankomen wanneer het misgaat. Op willekeurige momenten krijgt ze pijn op de borst en heeft ze een extreem lage hartslag. "Het voelt alsof mijn lichaam gaat slapen. Op het ijs is het ook niet te doen, want ik raak bijna buiten westen. Dat deed mij denken aan vroeger, toen ben ik een keer out gegaan op het ijs. Nu ben ik op een niveau dat het echt gevaarlijk is. Niet alleen voor mezelf, maar ik wil anderen ook geen pijn doen. Als ik flauw zou vallen tijdens een race en iemand meenemen in mijn val..."
Vanwege het mogelijke gevaar stond ze deze zomer niet op het ijs en draaide ze een aangepast programma. Inmiddels mag ze weer alles meedoen op trainingen. "Het is tien keer zwaarder omdat ik een periode heb gemist, dus dat wordt aangepast voor mij zodat het iets rustiger is op het ijs. Ik heb wel elke keer zin om te trainen, ook al gaat het klote. Dat is dan achteraf. Tijdens een relay kan ik niet zeggen: zet maar extra aan, want ik kan geen duw geven. Dat vind ik verschrikkelijk. Ik kan heel hard schaatsen, maar je lichaam moet wel meewerken. Er zitten altijd een paar pechvogels tussen, en daar ben ik er helaas een van."
Positief
Die pech had Aardoom vorig jaar in de tweede helft van het seizoen. Na een goede start, met een zevende plek op de 1000 meter tijdens de eerste World Cup, ging ze in december onderuit op een KNSB Cup. Ze liep een hersenschudding op en kwam daarna niet meer in actie. "Maar dat is weer helemaal in orde. Ik had een enorme stap gemaakt en als ik die dit jaar kon doorzetten, zou ik goed in de top kunnen rijden. Ik begon in april ook iets eerder dan de groep met trainen, omdat ik een achterstand had. Dat was helemaal prima."
Hoe het komende seizoen eruit gaat zien, weet Aardoom niet. "Het enige waar ik invloed op heb, zijn de trainingen en een wekelijks overleg met de sportarts. Ik ben een persoon die in het moment leeft, dus aan dat soort dingen houd ik me vast. Ik vind het wel moeilijk om mezelf te verantwoorden, omdat ik niet weet wat er is en het is onzichtbaar. Op dit moment is het niveau in Nederland heel hoog en als je eenmaal World Cups hebt gereden, wil je ook geen stap terugzetten. Het is allemaal niet leuk, maar ik heb een goede mindset en ben nog vrij positief", besluit ze lachend.
