"Canada was heel anders dan Nederland", begint Jens. "Toen ik nog maar twee jaar oud was, verhuisden wij daarheen en kwamen in een klein dorpje te wonen. Het was middenin de natuur en we hadden honderd hectare bos achter ons huis. Dat bos zat vol met beren, herten en zelfs kalkoenen." Broer Melle knikt. "We hebben tien jaar in Canada gewoond. Van mijn vierde tot mijn veertiende zat ik daar op school. Vergeleken met Nederland is Canada erg relaxt. Iedereen is wat meer laidback en minder gehaast."
Zoals het echte Canadezen betaamd zaten Jens en Melle niet op shorttrack of langebaanschaatsen, maar op ijshockey. "In Canada doe je in de zomer aan lacrosse en ga je in de winter ijshockeyen. Ik vond ijshockey een geweldige sport met veel actie en je moet goed nadenken", vertelt Melle. "Toch was het ook wel een heftige sport met veel risico's. Toen ik veertien was, liep ik bij een wedstrijd bijvoorbeeld een hersenschudding op."
Stootje
"Normaal gesproken was ik altijd verdediger, maar nu ging ik ook aanvallen", vervolgt hij. "Ik speelde best goed en had zelfs al een paar doelpunten gemaakt. Ik was nog best klein en speelde tegen jongens die een kop groter waren. Omdat ik goed speelde, gingen mijn tegenstanders agressiever en met meer geweld op me in. Ik stond te dicht bij de boarding en werd van achteren hard gebeukt. Ik sloeg met mijn hoofd tegen de boarding en daar was de hersenschudding."
Zelf kon Melle naar eigen zeggen wel tegen een stootje, maar voor zijn ouders was de maat vol. Zij vonden dat hun jongens genoeg klappen hadden gekregen in de ijshockeyrink, en verboden ze nog langer door te gaan. "In eerste instantie vond ik dat jammer. Ik baalde ervan en ik miste mijn teamgenoten. IJshockey is een teamsport en binnen zo'n team doe je alles voor elkaar. We kwamen echt voor elkaar op."
Nadat ze gestopt waren met ijshockey, kwamen de jongens in aanraking met shorttrack. "Eerst moest ik er niets van hebben hoor. Ik vond ijshockey veel stoerder", zegt Jens. "Toen we eenmaal in Nederland woonden, kwam ik erachter dat shorttrack ook heel leuk is. Je schaatst hard en je vliegt door de bochten heen. Ik vind het gaaf om mijn tegenstanders in te halen en een tactisch spelletje te spelen. Daar kan ik echt van genieten."
Onafscheidelijk
Toch was het voor de 'Canadese' broertjes in hun eerste jaar terug in Nederland verder wel eventjes wennen. "Ik vond het maar druk in Almere, waar we heen verhuisden. We kwamen natuurlijk uit een klein dorp en nu woonden we ineens in een grote stad, met een heleboel mensen die gehaast rondliepen. Daar kon ik moeilijk aan wennen."
"Afgelopen zomer zijn we naar Sint-Johannesga in Friesland verhuisd en dat voelt al een stuk beter. Daar wonen we meer in de natuur en daar voel ik me meer op mijn gemak. Daar zijn misschien geen bergen, maar we wonen lekker buiten tussen de weilanden en het is vlakbij Heerenveen. Dat is ook makkelijk, omdat we schaatsen bij RTC Noord/Wadro in Thialf."
Op het ijs zijn Jens en Melle onafscheidelijk. De broers zijn op de training voortdurend bezig om elkaar te verbeteren. "We concentreren ons alleen op elkaar", zegt Jens. "In de training willen we graag in aparte groepen, zodat we elkaar kunnen zien schaatsen. Als Melle een opmerking maakt over mijn techniek, dan luister ik bijna altijd. We proberen elkaar te pushen om nog harder te schaatsen."
"Maar in de wedstrijd is dat wel anders, hoor", voegt Melle lachend toe. "Dan doen we er alles aan om van elkaar te winnen. Dan is het hard tegen hard. We kennen elkaar en elkaars zwakke punten door en door. Ik wil toch niet van mijn kleine broertje verliezen?"
Jens deed vorig jaar mee aan een Europa Cup in Letland en Melle kwam in actie op het Europees Jeugd Olympisch Festival (EJOF) in het Turkse Erzurum. "Dat was mijn grootste wedstrijd tot nu toe. Bij de openingsceremonie mocht ik de vlag dragen en dat vond ik heel gaaf. De individuele afstanden gingen helaas minder goed, maar met de aflossing hebben we brons gehaald. Dit seizoen hopen we ons te plaatsen voor het WK Junioren dat in januari in Canada plaatsvindt. Het lijkt ons zó gaaf als we samen in Montréal kunnen schaatsen."
Dit is een verhaal in een reeks van twaalf waarin TeamNL de schaatsfan dichter bij de (olympische) schaatsers wil brengen. Lees hier de andere verhalen in de serie:
Familie Talsma gezamenlijk naar de top
Jorrit Bergsma: 'Ineens was Brent daar'
Erik Jan Kooiman: 'Op slag verliefd op mijn zoontje'
De liefde van Marcel Bosker voor de bergen
