Haar telefoon stond roodgloeiend zaterdagmiddag. Nadat Kok wist dat ze over vier afstanden de beste van de wereld was, stroomden de felicitaties binnen. Nee, nooit had ze verwacht in haar eerste jaar bij de A-junioren wereldkampioen allround te worden. Niet alleen omdat ze een maand geleden nog met een nierbekkenontsteking thuis op de bank lag, maar ook vanwege de buitenlandse concurrentie. Met de Poolse Karolina Bosiek en de Noorse Ragne Wiklund kende ze geduchte tegenstandsters.
"Zij reden dit seizoen geregeld bij de senioren mee en deden het daar supergoed. Van tevoren dacht ik dus te moeten strijden om de derde plek", stelt Kok, wiens vader voorafgaand wél in de wereldtitel geloofde. "Hij zei: 'Als je genoeg tijd pakt op de sprintafstanden, moeten ze het nog maar eens op de 3 kilometer zien goed te maken.' Had 'ie nog gelijk ook!"
Zware benen
Kok startte het WK met een tweede plek op de 500 meter achter landgenote Femke Beuling. Op de 1500 meter greep ze diezelfde middag de gouden medaille door de Poolse Bosiek tweehonderdste achter zich te houden. "Dit vond ik de mooiste overwinning van het toernooi", beweert Kok. "Dat ik die won, vond ik heel cool. Het waren best zware omstandigheden en dan is het lastig om zo'n race in te delen. Ik begon hard, maar had op het einde gelukkig nog iets over."
Op de tweede dag hoopte ze op de 1000 meter haar voorsprong op Wiklund en Bosiek uit te breiden en dat lukte, al kostte het haar meer moeite dan gehoopt. "De 1500 meter van vrijdag had er behoorlijk ingehakt", aldus Kok, die door haar nierbekkenontsteking een week niks heeft kunnen doen. "Ik merkte dat mijn lichaam niet zo snel herstelde als normaal en dat het niet zo makkelijk kwam. Ik had zware benen, maar toch mocht ik niet klagen met een tweede plek."
Met nog één afstand te gaan had Kok een voorsprong van een kleine acht seconden op Bosiek. Een te kleine voorsprong, dacht de jongeling. "Zij had een PR van 4.03 en ik van 4.20. Dat moest ze in principe makkelijk kunnen redden. Ik vond het heel spannend, want ik wilde het niet verprutsen. Ik was als eerste aan de beurt en toen ik mijn race had gereden, dacht ik: dit is nooit genoeg. Zij konden immers op mijn schema rijden."
"Samen met mijn coach Wouter van der Ploeg keek ik vol spanning naar de ritten van de andere meiden. Bosiek begon heel hard en hield het best lang vol. In de laatste rondes stortte ze in en toen kwam de overwinning steeds dichterbij. Toen de eindtijd op het bord stond, hoorde ik mensen zeggen: 'Je hebt gewonnen, je hebt gewonnen!' Ik was heel blij, maar kon het niet geloven. Wat was er nou eigenlijk gebeurd? Ik had nooit verwacht dat het me dit seizoen al zou lukken."
Knuffel
Haar ouders waren in Baselga di Piné getuige van de bijzondere prestaties van hun dochter. Ilja en René stonden net als alle andere ouders in de bocht 'keihard te schreeuwen'. "Het geeft een vertrouwd gevoel, ze zijn er altijd. Ze waren heel trots op me. M'n moeder moest zelfs een traantje laten", stelt Kok, die tijdens haar ereronde de felicitaties van een oud-wereldkampioene in ontvangst nam. "Ik zag Mayon Kuipers, mijn trainster bij het Gewest, staan en zij gaf mij een knuffel. Naast haar stond Marrit Leenstra en die gaf mij ook een knuffel. Best grappig dat iemand die het vorig jaar zo goed deed op de Olympische Spelen bij ons stond te kijken."
Na het individuele toernooi stonden op de derde en laatste dag van het WK de teamonderdelen op het programma. Kok kwam in actie op de teamsprint en op de ploegenachtervolging. Op de teamsprint reed ze samen met Femke Beuling (wereldkampioen 500 meter) en Michelle de Jong (wereldkampioen 1000 meter) naar een waanzinnig snelle tijd én de wereldtitel. "We hadden echt een dreamteam hè! Femke, Michelle en ik trainen al vijf jaar samen, dus dan is het heel mooi om samen wereldkampioen te worden."
Na de huldiging en dopingcontrole moest Kok meteen weer door naar het volgende onderdeel: de team pursuit. Samen met Robin Groot en Paulien Verhaar nam ze het in de laatste rit op tegen Japan. Na een voortvarende start leek Nederland op weg naar goud, maar in de laatste ronde gingen de Japanse dames de Nederlanders voorbij. "Dat was heel jammer, maar we mochten blij zijn met de tijd. Tijdens de World Cup een week eerder reden we 3.16. Nu reden we 3.11."
En zo sloot Kok haar eerste WK af met drie gouden en drie zilveren medailles. Voor de jonge Friezin wacht er nu nog één toernooi voordat haar eerste jaar bij de A-junioren definitief voorbij is. "Het seizoen is voorbij gevlogen", zegt ze enigszins betreurd. Volgend seizoen hoopt ze opnieuw mee te mogen doen aan het WK Junioren. "Maar dan moet ik me eerst weer zien te plaatsen."
