Na de Olympische Spelen heb ik …
"Mijn studie Farmaceutische Wetenschappen weer opgepakt. Het zat al in de planning om na de Spelen aan mijn bachelorproject te beginnen. Ik heb nog even getwijfeld of ik het wel zou doen, maar omdat er zoveel op mij afkwam, vond ik het juist wel lekker om even met school bezig te zijn. Ik heb drie maanden in het laboratorium op de VU in Amsterdam gezeten. De eerste week liep ik daar echt als schaatsster rond en moest ik iedereen mijn verhaal vertellen en mijn medaille laten zien. Daarna was ik gewoon een studente die met haar bachelorproject bezig was. Ik vond het fijn om mijn tijd daaraan te besteden.
Toch waren die drie maanden ook best pittig. Ik zat iedere dag van half 9 's ochtends tot 18 uur 's avonds in het lab. Als ik dan thuiskwam, moest ik snel eten zodat ik ’s avonds nog kon trainen. Dat heeft best veel energie gekost. Ik had bovendien nog geen team en moest op zoek naar een sponsor. Remmelt (Eldering - coach, red.) vertrok naar Canada, waardoor ik mijn eigen schema's zelf ging verzinnen. Mijn bachelorproject heb ik ondertussen af, maar ik moet nog drie vakken halen om helemaal klaar te zijn. Ik vind mijn toekomst belangrijk en daarom hoop ik dat ik het aan het eind van het schooljaar (ergens in augustus) afgerond heb, zodat ik me vanaf volgend jaar volledig kan focussen op het schaatsen."
Als ik terugdenk aan de Olympische Spelen, word ik …
"Wel blij. Ik vind het nog altijd ongelooflijk dat ik olympisch kampioen ben, maar aan de andere kant ben ik ook nog steeds niet heel erg fan van mezelf. Natuurlijk ben ik trots op wat ik gepresteerd heb, maar ik schreeuw dat niet van de daken. Het moment waar ik het eerst aan terugdenk, is het moment dat Remmelt mij optilde toen duidelijk was dat ik gewonnen had. We hebben samen het hele traject doorlopen, alles samen beleefd. Hij is weliswaar maar één jaar mijn coach geweest, maar ik had het met niemand anders willen meemaken. Ik ben hem heel dankbaar."
Toen ik de gouden medaille omgehangen kreeg, dacht ik …
"Hoe gaaf en bijzonder zoiets is. En ik dacht aan m'n vader die thuis zat (hij bleef thuis omdat hij de lange vliegreis niet zag zitten, red.). M'n moeder, zusje en andere familieleden waren er wel, zij stonden vooraan bij de Medal Plaza. Op dat podium kwam ik echt een beetje tot zen en ging ik nadenken over de mooie dingen in het leven en hoe dankbaar ik ben voor m'n ouders. Zij hebben me altijd gesteund, zowel financieel als mentaal."
Mijn nieuwe status zorgt ervoor dat ik …
"Herkend word. Ik vind het nog steeds raar en moet er echt nog aan wennen. Zelfs als ik in normale kleding ben, willen mensen met me op de foto. Ik wil graag over blijven komen zoals ik ben en zoals ik tot nu toe heb laten zien in de media. Dat is echt zoals ik ben en dat beeld wil ik graag zo houden. Ik probeer tegen iedereen netjes en positief te zijn. Ik krijg veel verzoekjes van mensen of ik dit wil doen en dat wil doen. Gelukkig heb ik na de Spelen een manager gekregen die me daarbij helpt en op mensen reageert. Ik vind het zelf namelijk lastig om nee te zeggen en mensen te moeten teleurstellen."
Het voordeel van bekend zijn, is …
"Dat je met mensen in aanraking komt die je anders nooit zou ontmoeten, dat je op plekken komt waar je anders niet gekomen zou zijn en dat je voor dingen wordt gevraagd waar je anders nooit voor gevraagd zou worden. Je verbreedt je hele wereld en bouwt connecties voor later op. Zo heb ik onlangs praatjes mogen houden bij farmaceutische bedrijven. Ik vind het leuk om nieuwe dingen te leren in het leven. Ik had nooit gedacht dat het bekend zijn zo zou zijn. Ja, ik ben liever olympisch kampioen en bekend dan dat ik niet bekend was en ook geen olympisch kampioen. Het is het wel allemaal waard."
Mijn vervelendste eigenschap is …
"Een eigenschap waar ik ook heel blij mee ben: mijn perfectionisme. Het is een beetje doorgeslagen af en toe, maar door mijn perfectionisme heb ik wel bereikt wat ik bereikt heb. Ik wil altijd meer doen dan soms nodig is. Ik wilde op school altijd een 9 of 10 halen, ik nam nooit genoegen met lager. Met trainen is dat ook zo. Het is wel goed om meer te willen doen, maar het kan ook een valkuil zijn dat je te veel doet en je je lichaam niet genoeg rust geeft. Dat perfectionisme en jezelf altijd willen verbeteren, is ook wel weer iets wat een topsporter sterk maakt."
Ik twijfel soms aan …
"Mezelf. Vorig seizoen wilde ik bijvoorbeeld steeds de bevestiging van Remmelt dat ik goed bezig was. Dan twijfel je een beetje aan jezelf, terwijl je gewoon goed bent. Ook na deze 'korte' zomer twijfelde ik weleens. Kan ik, omdat ik minder heb gedaan dan de anderen, nog wel concurreren en hetzelfde laten zien als vorig jaar? Misschien kwam het ook wel door m'n nieuwe status dat ik meer ging twijfelen.
Nee, nu twijfel ik niet meer hoor. De tweede helft van de zomer en het begin van de winter zijn heel goed gegaan en heb lekker kunnen trainen. Ik heb niks gemerkt van een achterstand, dus dat gevoel is wel verdwenen. Ik wil mezelf gewoon verbeteren en tevreden zijn met mijn ritten. Als de rest dan grotere stappen maakt dan ik, dan is dat maar zo. Als ik zelf maar het gevoel heb dat ik het maximale eruit heb uitgehaald."
In mijn nieuwe ploeg voel ik me …
"Thuis, comfortabel en geaccepteerd. Ik vind het fijn om nieuwe dingen te ervaren en nieuwe mensen te leren kennen. Via de KNSB Trainingsgroep ben ik in deze ploeg (Team TBA) terechtgekomen. Vorig jaar zat ik in een jonge jongensgroep waar ik lekker mijn duurrondjes achter kon schaatsen. Zoiets zocht ik nu ook. Het was niet dat ik dacht: ik wil in een team met Ireen Wüst, al vind ik het natuurlijk wel fijn dat ik nu bij haar in de groep zit en van haar ervaringen en prestaties uit het verleden kan leren.
Ireen won ook op jonge leeftijd haar eerste olympische titel, daar hebben we ook gesprekken over gehad. Er komt toch meer bij kijken dan je misschien denkt. Zij adviseerde me dat ik me niet te veel moet aantrekken van het commentaar van buitenaf, hoe lastig dat ook is. Ik kan in ieder geval zeggen dat ik olympisch kampioen ben. Ze zei ook dat je nooit een heel seizoen goed kunt zijn. Als je maar later in het seizoen goed bent, want dan zijn de grote toernooien."
Het post-olympische seizoen staat voor mij in het teken van …
"World Cups en de WK Afstanden in Inzell. Ik heb nog maar één World Cup gereden en dat was in de B-groep vorig jaar. Ik heb nog heel veel wedstrijden niét gereden, het lijkt me mooi om aan die wedstrijden mee te doen. Bovendien vind ik het mooie aan een nieuw seizoen dat iedereen weer vanaf nul begint en ik kan laten zien dat vorig seizoen niet eenmalig was. De buitenwereld zal wel bepaalde dingen van mij verwachten, maar daar probeer ik me zoveel mogelijk van af te sluiten. Ik wil die druk nog niet voelen. Ik sta nog maar aan het begin van mijn carrière en probeer de onbevangenheid van vorig jaar te behouden.
Of het anders voelt dan een olympisch seizoen? Ik heb niet zoals vele anderen vier jaar lang naar de Spelen toegewerkt, dus ik heb die post-olympische gedachte niet echt. Het voelt hetzelfde als aan het begin van vorig seizoen, waarbij ik me wilde plaatsen voor de World Cups. Dankzij vorig seizoen heb ik alleen maar meer motivatie gekregen voor dit seizoen."
De komende jaren wil ik met schaatsen …
"Vooral het plezier behouden, mooie dingen beleven en medailles halen. Verder wil ik mezelf verbeteren en persoonlijke records rijden. Mijn hoofddoel is de WK Afstanden in Inzell, dat lijkt me heel mooi. Ik heb geen ambities in het allrounden. Ik ben liever goed op één of twee afstanden dan dat ik op alle afstanden middenmoot ben."
