Het is zaterdag 17 maart. Linda de Vries maakt zich op voor de 3 kilometer bij de wereldbekerfinale in Minsk. Het zal de laatste wedstrijd uit haar professionele loopbaan worden. Haar lichaam is fit, heel fit. Na het mislopen van de Olympische Spelen heeft ze doorgetraind tot deze wedstrijd in Minsk, een stad waar ze nog nooit is geweest.
De training van Linda zit er bijna op. Nog één glijstart dan. Ze zakt iets in, bij de startlijn wil ze 200 meter tempo maken en dan nog een rondje voor de tijd. Vlak voor de start denkt ze nog: "Het enige wat nu mis zou kunnen gaan, is dat ik met mijn schaats m’n achillespees raak." Tien seconden later ligt ze op haar buik. Ze heeft geen pijn, praktisch geen bloed, maar ze weet meteen dat het foute boel is. Ze kijkt achterom en ziet een gat in haar pees.
Ineens wordt ze heel erg boos. "Ik dacht alleen maar: waarom hier? Moet ik nu geopereerd worden? Ik ben nog nooit geopereerd. Op een gegeven moment moest ik staan, maar dat kon ik niet. Ik had geen controle meer. Daarna werd ik heel misselijk en ging ik zweten. Ja, toen wist ik zeker dat ‘ie kapot was."
Retespannend
Ze wordt afgevoerd naar het ziekenhuis in Minsk. Het ziekenhuis ziet er oud en smerig uit. Niet hier, denkt ze, niet hier. Terwijl ze op de hechttafel ligt, belt haar goede vriendin Ireen Wüst op. 'Ik vind het zo erg voor je, Lin.' Linda weet nog dat ze antwoordt: "Ik ben zo bang hier." Ze kan niemand verstaan en de artsen –'heel lief en superbehulpzaam' – kunnen Linda amper verstaan. Ze is in paniek. Sportarts Mirjam Steunenbrink is mee en vraagt een orthopeed in Groningen of de operatie meteen moet gebeuren.
Als blijkt dat het geen haast heeft, besluit Mirjam dat Linda het beste in Nederland geopereerd kan worden. Inmiddels is ze wel in Minsk gehecht. "Ik vond het retespannend, het was toch allemaal nieuw voor me. Ik was heel blij dat ik naar Nederland mocht." De volgende ochtend vliegt ze terug naar Nederland en de dag erna wordt ze in het ziekenhuis van Groningen geopereerd. "Het is allemaal supergoed gegaan."
Een lange revalidatie volgt. De eerste weken verblijft ze bij haar ouders. Zij zijn immers met pensioen en hebben alle tijd om hun dochter te verzorgen. Behalve op de bank liggen kan Linda aanvankelijk niet zoveel. Ze krijgt veel visite en cadeautjes, maar boeken lezen en series kijken doet ze niet. Als ze naar buiten wil, moet ze met de rolstoel worden geduwd. Na twee weken – als het gips is ingeruild voor een soort skischoen – stapt ze voor het eerst weer op de normale fiets. Ze is als een kind zo blij.
Na vier weken laat ze haar skischoen officieel achter in het ziekenhuis en maakt ze snel vorderingen. Nu, ruim acht weken na haar ongeval, kan ze bijna alles weer. Alleen rennen en op de tenen staan van het slechte been lukt nog niet. De acht weken zijn voorbij gevlogen, mede doordat ze positief is gebleven. "Misschien is het goed voor mij dat ik dit eens meemaak. Tijdens m’n carrière had ik dit echt niet gewild. Wat dat betreft had ik het niet beter kunnen plannen", zegt ze met een knipoog. Dat ze zich niet meer hoeft te concentreren op een comeback in het schaatsen, scheelt een slok op de borrel. "Ik moet niks meer, ik hoef niet te beginnen met trainen."
Hobby
Voorlopig mist ze het schaatsen niet, maar de periode dat ze weer snakt naar het trainen in de regen gaat heus wel komen, denkt ze. "Zeker als ik weer volledig fit ben en aan het werk ben, ga ik het oprecht missen hoor. Ik denk namelijk dat er niks leuker is dan topsporter zijn. Ik heb altijd beseft dat ik een gigantisch goed en bevoorrecht leven heb gehad. Bovendien heb ik het nooit als werk benaderd, maar als hobby."
Toch heeft Linda in maart het besluit doen nemen om haar hobby na vijftien jaar (en acht jaar op hoog niveau) te beëindigen. Niet omdat ze het niet meer op kan brengen, maar omdat ze al het harde werken niet beloond ziet worden met prestaties. Prestaties die ze nodig heeft om het leuk te blijven vinden. "De laatste drie jaar stond ik op een plek waar ik niet meer wilde staan, terwijl ik wist dat ik beter was dan ik liet zien. Het kwam er elke keer niet uit. De laatste twee jaar kreeg ik ook te maken met gezondheidsklachten, ik werd er stapelgek van."
De laatste hoop om nog wat van haar carrière te maken is het bemachtigen van een WK-ticket, dat te verdienen valt bij het NK Allround. Samen met Team Plantina-ploeggenote Annouk van der Weijden strijdt ze om de titel en het WK. Beide rijdsters zijn aan elkaar gewaagd, maar Van der Weijden pakt uiteindelijk de nationale titel én het laatste ticket voor het WK Allround in het Olympisch Stadion. Linda eindigt als tweede, maar is daar niet blij mee. Ze loopt het WK in Amsterdam mis en heeft de beslissing dan eigenlijk wel genomen.
Alsof ze weet dat het NK haar laatste wedstrijd uit haar loopbaan is geweest, schaatst ze nog een extra rondje om het publiek op haar manier te bedanken. Ze loopt naar het bankje op het middenterrein en deelt haar trainers mede dat ze gaat stoppen. De tranen kan ze dan niet meer in bedwang houden. "Denk er nog even over na", zeggen de mensen om haar heen. De weken erna wordt ze nog heen en weer geslingerd, maar ze komt er niet meer op terug. Na de 3 kilometer in Minsk is het klaar. De 3 kilometer die er nooit meer is gekomen.
Ontspanning
Het ongeval in Minsk voelt voor Linda niet als dieptepunt. Er heerst eerder berusting dan chagrijn. "Het mocht blijkbaar niet meer. Het is heel maf, maar ik ben er best vaak bang voor geweest dat dit kon gebeuren. Dat het dan op de laatste dag gebeurt, kun je niet bedenken." Het is zoals het is, herhaalt ze geregeld. Ze is trots op haar mooie carrière met onder meer twee medailles op het EK Allround. Haar mooiste momenten maakt ze mee in een uitzinnig Thialf. Op de WK Afstanden in 2012, waar ze goud (ploegenachtervolging) en brons (1500 meter) wint en op het EK Allround in 2013, waar ze zilver pakt achter Wüst. "Met de TVM-ploeg werden we zowel bij de mannen als bij de vrouwen eerste en tweede. Dat was waanzinnig."
Dat ze niet op de Olympische Spelen heeft gestaan, vindt ze jammer, maar noemt ze geen dieptepunt. Net als het feit dat ze drie keer vierde wordt op het WK Allround. Ze verwijt zichzelf niets. Ze heeft er altijd alles voor gedaan en gelaten, ook met behulp van haar familieleden. "Zij hebben me altijd meer gesteund dan dat ze tijd van me hebben geroofd. Dat was mijn ontspanning. Zij begrepen me en lieten me alles zelf ervaren. Ze hebben me nooit gepusht."
Anderzijds is er ook ruimte om verdrietig en negatief te zijn bij haar ouders en vriend. Vooral in de laatste fase van haar carrière is het niet altijd even makkelijk geweest. Toch weet ze dat negatieve gevoel elke keer weer vrij snel om te zetten. "Als het slecht is gegaan, wil je juist weer dat het de goede kant opgaat. Ik heb nooit ervaren dat het een week op rij slecht ging. Er is altijd wel een training die goed ging."
Het is tijd voor andere dingen, vervolgt Linda. Ze doelt onder andere op het afronden van de ALO (Lerarenopleiding Lichamelijke Opvoeding) in Groningen. In theorie kan ze eind oktober haar diploma binnen hebben. Wat er daarna op haar pad komt, ziet ze wel. "Ik moet uit gaan vinden wat ik het allerleukst vind. Er zijn heel veel dingen die me leuk lijken, zoals lesgeven, trainer worden, lifestylecoaching en topsporters begeleiden. Je moet eerst ergens beginnen om erachter te komen of je het echt leuk vindt. Dat is het spannendste", meent ze. "Maar ik denk ik niet dat ik het ergens leuker ga krijgen dan het topsporterleven. Ik neem afscheid van het mooiste leven dat er is."
