Wat één olympische titel al niet kan opleveren. Het is een fenomeen waar Carlijn in het Fletcher Hotel in Doorwerth wel om kan lachen. Deuren die tot voor kort dicht bleven, gaan wagenwijd open. Na het goud op de olympische 3 kilometer is de 28-jarige rijdster van Team LottoNL-Jumbo een interessant persoon geworden en wordt ze voor dingen gevraagd waar ze voorheen nooit voor gevraagd wordt. "Ik ben een soort merk geworden", stelt ze lachend. "Maar ik vind die aandacht hartstikke leuk hoor!"
In de eerste weken na de Olympische Spelen is ze druk met alles behalve trainen. Ze gaat van de ene naar de andere huldiging en heeft bijna geen tijd om op vakantie te gaan. "Op een gegeven moment dacht ik: ik moet nu een periode blokken anders kom ik nooit aan vakantie toe. Ik weet dat ik een vakantie nodig heb om mezelf weer op te kunnen laden voor het volgende seizoen. Sommige sporters kunnen dat niet, maar ik vind het altijd wel lekker. Het seizoen duurt maar een half jaar, maar het is behoorlijk intens met al die wedstrijden."
Leeuwen
De vakantie komt er in april, met als bestemming Zuid-Afrika. Ruim 2,5 week reist ze samen met haar vriend (en tevens schaatser) Sjoerd de Vries door de natuurgebieden van het Afrikaanse land. Via startpunt Kaapstad trekken ze onder meer langs de Garden Route en het ‘indrukwekkende’ Addo Elephant Park, waar ze een kudde van 100 olifanten spotten. Het laatste natuurgebied waar ze doorheen gaan is het Kruger Park in het noorden, een gebied dat bijna drie keer zo groot is als Nederland.
Carlijn herinnert zich een regenachtige dag in het Kruger Park, waar plotseling twee leeuwen uit de struiken komen lopen. De leeuw en leeuwin gaan op het asfalt pal naast de open truck van de twee schaatsers liggen. "Op dat moment durfde ik even niet te kijken", grinnikt ze. Na een kwartier chillen lopen de leeuwen weer weg. "Het is toch even schrikken als je oog in oog met zo’n beest staat. Gelukkig zijn ze aan die autogeluiden gewend, dus het was redelijk veilig."
Tijdens de safaritochten komt ze niet alleen bij van alle hectiek, maar denkt ze ook in alle rust terug aan de belevenissen in Zuid-Korea. Samen met haar vriend, die als coach van Frankrijk ook in het olympisch dorp zit, hebben ze hun eerste Spelen als een droom beleefd. "We droomden er vroeger allebei van om olympisch kampioen te worden. Bij de één lukt het en bij de ander niet. Dat het bij mij is gelukt, is zo uniek en zo mooi om samen te kunnen delen."
Traantje
De grote vraag is: waar gaan de gedachten tijdens de safari precies heen? "Dat we samen, met m’n vader en zijn vriendin erbij, op de tribune alle ritten na de dweil keken en afvinkten. Dat vergeet ik nooit meer." Nadat duidelijk wordt dat Carlijn het goud gewonnen heeft, vliegt ze als eerste haar vader in de armen. Samen hebben ze veel meegemaakt, waaronder het verlies van de moeder van Carlijn in 2006. "Het is zo mooi dat ik dit met m’n vader heb kunnen vieren, maar dan besef je ook: het liefst had ik hier met m’n beide ouders gestaan."
"In het begin word je geleefd, maar toen ik erbij stil ging staan, moest ik wel een traantje laten", vervolgt ze. "Ik hoorde na de Spelen dat mijn moeder vroeger tegen mijn tante had gezegd: ‘Als Carlijn ooit naar de Spelen gaat, dan moet je mee!’ Blijkbaar geloofde m’n moeder er toen al in. Ja, op dat moment denk je wel: was ze er maar bij. Maar dat heb je altijd als je iets wint. Ik hoop maar dat ze van boven met trots heeft meegekeken."
Waar ze de meeste waarde aan hecht, is dat ze de unieke prestatie met haar dierbaarste personen heeft kunnen delen. Naast haar vader en zijn ‘superleuke’ vriendin zijn ook haar tante, broers en vriendinnen aanwezig in Zuid-Korea. "Dit was zo’n kans voor ze. Het is geen garantie dat ik er over vier jaar weer sta." De vriendinnen van Carlijn hebben zelfs ver van tevoren al tickets geboekt voor de olympische 3 én 5 kilometer.
"Ik zei tegen m’n familie: doe dat maar niet, dat is de goden verzoeken." Het zegt veel over de hechte vriendinnengroep. Vanaf de peuterklas gaan ze al met elkaar om en het contact is er, 25 jaar later, nog altijd. Carlijn vindt dan ook dat ze in haar handen mag knijpen met zulke vriendinnen. "Ik zeg vaak dingen af, maar dat hebben ze mij nog nooit kwalijk genomen. Ze zijn er altijd en staan altijd voor me klaar. Ze blijven me onvoorwaardelijk steunen."
Kippenvel
De vriendinnen hebben de hele reis gefilmd. Vanaf het moment dat ze in het vliegtuig stappen tot aan het feestje in het Holland Heineken House en de huldiging in Lettele. "Ik zag door hun ogen hoe ze het beleefden en hoe ze stonden te gillen op het podium. Ik kijk het filmpje vaak terug en dan krijg ik kippenvel. Dan merk je wat voor unieks je hebt gepresteerd." Tijdens de Spelen zit ze op een roze wolk en komt daar de eerste dagen niet vanaf. Pas toen ploeggenoot Kjeld Nuis na zijn tweede gouden medaille in het Heineken Huis gehuldigd wordt, beleeft ze haar huldiging opnieuw. "Toen dacht ik: jeetje, dat had ik ook. Dit is wel heel vet."
"Ik hoorde van thuis wat voor gekke boel het in Nederland was. Dat krijg je helemaal niet mee, je zit daar best afgesloten. Als je dan thuiskomt, zie je pas wat het heeft losgemaakt in Nederland", aldus de Lettelse, die nuchter blijft onder alle aanvragen en verzoekjes. Ze is naar eigen zeggen nog altijd dezelfde Carlijn gebleven zoals voorheen. "Sommige mensen vragen me of ik nog wel normaal over straat kan lopen. Nou, misschien Sven Kramer niet, maar één olympische titel levert niet ineens veel meer herkenning op. Ik wil nog heel veel winnen, maar het is niet mijn doel om herkend te worden."
Natuurlijk merkt ze wel dat haar status is veranderd, maar problemen ondervindt ze daar niet van. Het enige probleem dat zich aanvankelijk een beetje voordoet, is de motivatie om weer te gaan trainen. Ze spreekt met oud-olympisch kampioenen Michel Mulder, Stefan Groothuis en Mark Tuitert en zij geven haar als tip mee: ‘Doe vooral wat je zelf wil’. "Zij zijn na de Spelen bewust niet op vakantie gegaan, omdat ze veel te doen hadden. Je kunt ook nee zeggen. Uiteindelijk wil ik volgend jaar ook weer hard schaatsen, dus moest ik mezelf even opnieuw opladen."
Wensenlijstje
Dat lukt in Zuid-Afrika, want Carlijn komt met een opgeladen lichaam terug naar Nederland. Hoewel ze het hoogst haalbare inmiddels gehaald heeft, wil dat niet zeggen dat ze nu geen doelen meer voor ogen heeft. Ze heeft nog veel op haar wensenlijstje staan. "Ik ben in 2015 tweede geworden op de 5 kilometer bij de WK Afstanden, maar ben nog nooit wereldkampioen geweest. Ook heb ik nog nooit een nationale titel gepakt", somt de rijdster van Lotto-Jumbo op. "Komend seizoen wil ik ook heel graag aan het WK Allround meedoen. Ik wil kijken hoever ik het kan schoppen. Als ik Miho Takagi wil verslaan, realiseer ik me dat ik een goede 500 meter moet rijden. Dat lijkt me een mooie uitdaging."
Ze is grillig. Ze weet dat ze kan pieken op het goede moment, maar ze weet ook dat er nog veel meer uit te halen valt. Vanwege allerlei factoren is het er echter nog niet vaak uitgekomen. "Ik had geen stabiele omgeving, zat elk jaar in een andere ploeg. Dan hield de ploeg op, dan moest ik eruit, en dan was ik niet goed genoeg. Dat heeft me wel gevormd tot wie ik nu ben. Ik ben superblij dat ik een team heb, maar ik heb ook de andere kant gezien. Dan leer je veel meer waarderen wat je hebt."
Waar ze altijd op kan terugvallen, is het geweldige olympische succes. Na de vakantie in Zuid-Afrika kan ze het dan ook niet laten om de ‘zware’ gouden medaille er weer even bij te pakken. "Ik wist even niet meer hoe ‘ie eruit zag", zegt ze met een knipoog. "Of ik hem vaak pak? M’n vriend zei al voor de grap: ‘Elke keer als ik naar beneden kom, zit ze met die medaille om’. Achja, als mensen hem willen zien, dan haal ik hem met alle liefde op!"
