Op het terras van Hotel Inn in Wolvega vertelt Anice over de reis die ze haar hele leven niet meer zal vergeten. Op 28 april, een maand na haar debuut op de Olympische Spelen, stappen de twee zussen het vliegtuig in richting Mumbai. Als Anice diezelfde nacht nog de eerste stappen op Indiase bodem zet, krijgt ze een brok in de keel. Ze is eindelijk thuis. Thuis in het land waar ze de eerste negen maanden van haar leven met Savida heeft doorgebracht.
Toch weet ze niet precies hoe ze dat gevoel van thuiskomen moet omschrijven. "Je kunt je blijkbaar op meerdere plekken thuis voelen. Je weet dat Mumbai je thuisstad is, dus dan leef je er ook naar. Het is een verlangen naar iets wat je heel graag wil zien." De volgende ochtend zien Anice en Savida voor het eerst hoe de mensen in India leven. Terwijl ze meteen 'wijde' kleding kopen om niet te veel op te vallen, zien ze veel zwervers op straat, slapende kinderen op de stoep en mensen die zich wassen in een steegje.
"Echt verschrikkelijk", doelt de sprintster op de hoeveelheid arme mensen. "En dan maak ik me druk om het zoeken naar sponsoren", zegt Anice, die de komende maanden meetraint met de Noren. In het begin heeft ze moeite om met de armoede om te gaan. Ze zal er dan ook nooit aan wennen, maar ermee leren omgaan lukt na verloop van tijd wel. "Het voelt slecht om niets te doen. We hebben elke dag iemand wel iets gegeven. Ik gaf een keer een flesje water aan een vrouw met een verminkt kindje en die waren daar zó blij mee dat ik dacht: hoe kun je daar zó blij van worden? Je kunt niet iedereen helpen en dat moet je accepteren, hoe moeilijk dat ook is."
Babyzaaltje
Anice en Savida reizen naar India af om te zien waar ze vandaan komen, maar ook om meer informatie te krijgen over hun biologische ouders. Ze weten op voorhand dat dat geen eenvoudige opdracht wordt, maar ze hebben er veel voor over om ze te vinden. In India worden Anice en Savida begeleid door Anand, die net als de zussen geadopteerd is door een Nederlands gezin. Anand komt minimaal één keer per jaar in India voor zijn eigen zoektocht naar zijn biologische ouders en kan de zussen daarom goed de weg wijzen.
Helaas voor de zussen blijven in alle ziekenhuizen en kindertehuizen waar ze langs gaan de kastjes waarin waardevolle informatie kan liggen dicht. Dat leidt tot teleurstelling, maar ook tot frustratie en woede. "De medewerkers van het kindertehuis zeiden dat ze onze dossiers niet hadden, maar het staat toch echt op onze papieren van de rechtbank. Natuurlijk wisten we dat de sloten niet spontaan open zouden gaan, maar je vraagt je heel erg af wat erachter zit."
Anice en Savida willen dolgraag weten wat de reden is geweest dat hun biologische ouders ze hebben afgestaan. Is het puur uit armoede of is het uit schaamte? De zussen hebben werkelijk geen flauw idee. Het zijn echter niet de enige vragen die ze tijdens hun reis beantwoord willen hebben. Waar zijn ze precies geboren en waar hebben ze de eerste negen maanden doorgebracht?
Voor Anice is de binnenkomst in het kindertehuis een 'heel gek' moment. "Toen ik al die kinderen zag, kwam dat wel even binnen ja", zegt ze over het babyzaaltje. Geregeld vraagt Anice zich tijdens een wandeling in de stad af of er familie rondloopt. "Het is gewoon zo onwerkelijk dat je daar loopt en denkt: zouden hier familieleden lopen? Je zou maar op een paar meter afstand van je familie zitten en weet je het niet. Ik heb weleens iemand gezien die heel erg op Savida leek. Het zou toch te gek zijn als je iemand tegenkomt die familie blijkt te zijn?"
Omhelzing
De hoop op een hereniging met de familie is er nog altijd. Allebei denken ze dat er een kans is dat ze hun familie ooit gaan vinden. "Natuurlijk houden we hoop, het is alleen de vraag in wat voor situatie ze zitten als je ernaar toe gaat. Je weet niet of je iemand in een kwaad daglicht zet. Dat is wel belangrijk om te weten."
Of Anice al eens een voorstelling heeft gemaakt over hoe de eerste ontmoeting eruit zal zien? "Je ziet bij die programma's vaak zo'n omhelzing. Ik wil gewoon weten hoe het met ze gaat, waar ze wonen en hoe het gezin eruit ziet. Ook zou het zo mooi zijn om te laten zien dat het goed met ons gaat." Ze denkt er nog eens over na en zegt dan: "Ik zie bij m'n zus hoeveel zij van haar kinderen houdt. Ik kan me niet voorstellen dat onze ouders nooit meer aan ons denken. Dat kan gewoon niet! Als ze een verhaal lezen over adoptie gaat er hopelijk wel een belletje rinkelen."
Hoe het ook went of keert, Anice en Savida zijn 'weggerukt' van hun moeder. "We zijn ooit in de steek gelaten. Het is voor ons allebei toch een soort traumatische ervaring geweest. Ik denk dat Savida en ik elkaar daarom nooit in de steek zullen laten. Wij zijn er altijd voor elkaar en daarom is onze band ook zo hecht."
Na tweeënhalve week keert Anice weer terug naar Nederland. Savida ging eerder terug vanwege de kinderen. Het is een intensieve, emotionele, maar ook waanzinnige reis geweest. Als het kan, zouden ze volgende maand zo weer terug willen. Ze willen heel graag hun ouders en vrienden laten zien waar ze geboren zijn en waar ze de eerste maanden hebben doorgebracht. "Het mooiste is natuurlijk om ze aan onze biologische familie voor te stellen, maar dat is nog honderd stappen verder", zegt ze hoopvol.
Hoe nu verder? De zussen zijn in afwachting van informatie van het ziekenhuis. Mocht er meer informatie komen, dan zal Savida hoogstwaarschijnlijk de informatie kunnen ophalen, aangezien zij in oktober weer teruggaat. "Ik vind het prachtig dat Savida er weer heen gaat, al weet ik zelf niet wanneer dat voor mij mogelijk is. Eén ding weet ik zeker: ik ga sowieso terug!"
