De paar Zweden die de kou hadden getrotseerd om de Hollandse schaatsers aan het werk te zien, keken vol ongeloof toe. Wie haalde het in zijn hoofd om bij deze barre temperaturen te gaan schaatsen? En dan nog wel 150 kilometer? Het waren misschien de vragen die ook veel rijders zichzelf stelden. Want de koers in Luleå was niet eens gewoon van de buitencategorie, nee, het was een categorie op zich.
De schaarse helden die de volle rit volbrachten zagen eruit alsof ze twee weken hadden rondgezworven op de noordpool. Volledig onder het ijs, uitgeput, verkleumd en amper in staat zelf nog een plekje te zoeken om op te warmen.
Diep gegaan
Frank Vreugdenhil had er ogenschijnlijk nauwelijks last van, maar ook de Drent was heel diep gegaan op het stroeve zee-ijs. Sterker, de eerste honderd kilometer liep het totaal niet bij de man uit Eldersloo. Met nog zestig kilometer te gaan meldde hij zich zelfs bij Rick Smit, ploeggenoot in de kopgroep. "Hij wilde uitstappen", verklaarde Smit vol ongeloof. "Ik zei dat hij gek was en gewoon moest koersen."
Een uitstekend advies, want daarna liep het steeds beter met Vreugdenhil. "Ik kwam er lekkerder in en ging eigenlijk met de ronde beter rijden. Bovendien viel in de laatste rondjes ook alles mijn kant op. Dat heb je nodig in een koers als deze."
Uiteindelijk zette Vreugdenhil een zinderende finale volledig naar zijn hand. Hij liet de jonge Jordy Harink rustig gaan toen het talent van Bouw & Techniek de sprint inzette. "Ik heb me niet gek laten maken, voelde dat ik nog genoeg in me had om dat recht te zetten. Dat bleek wel in de laatste tweehonderd meter."
Diepvrieskou
Dat was het slotakkoord van een zinderende wedstrijd. "Toch wel de zwaarste koers die ik ooit heb gereden", verzuchtte Vreugdenhil. Daarin was hij zeker niet de enige. Want in die polaire diepvrieskou dunde het peloton snel uit. Wie niet meekon in de groep was meteen gezien. Voor wie viel gold eigenlijk hetzelfde. "Ik heb genoeg zware koersen meegemaakt, maar deze was ook mentaal heel zwaar. De wind, de kou; er waren zoveel momenten dat ik het niet meer zag zitten, dat ik liever de tent in wilde stappen en mijn spullen uit wilde doen."
Maar toen hem duidelijk was dat hij de finale kon rijden, ging er bij Vreugdenhil een knop om. "Ik heb al twee jaar niets gewonnen. Dat vrat aan me, aan mijn karakter. Ik ben zó gretig om wedstrijden te pakken. Dat we het als team doen, is mooi. Maar als je eenmaal aan winnen hebt geproefd, wil je dat regelmatig herhalen. Deze kans wilde ik mezelf daarom niet laten ontnemen. Dat had ik mezelf nooit vergeven."
Zo diep in de wedstrijd kwam zijn ervaring met finales hem goed van pas. Zeker met op dat gebied drie onervaren concurrenten om hem heen. "Jordy Harink en Marcel van Ham waren supersterk, misschien wel de twee sterkste mannen in de koers. Maar dat is één ding, het andere ding is koersinzicht en op het juiste moment de juiste dingen doen. Dat bleek ik nog niet te zijn verleerd, en daar was ik heel blij mee."
Zijn zege betekende opeens de tweede opeenvolgende voor AB Vakwerk, de ploeg die maandenlang vergeefs smachtte naar succes. De ploeg waarvan velen zich afvroegen of Vreugdenhil daar wel op zijn plaats was. Die twijfels kende hij zelf nooit. "Ik ben hier superblij. Het is een geweldig team, zeker in een jaar zoals we dat nu hebben. De meeste rijders zou bij de pakken neerzitten, morren. Maar bij ons is de sfeer goed gebleven, hebben we het na elke teleurstelling weer samen opgepakt. Dat is een compliment aan de hele ploeg. Wij hebben nooit stress gevoeld, ondanks dat we weinig resultaat boekten. We wisten dat we groeiende waren, en daaraan heeft iedereen zijn steentje bijgedragen."
Twijfels
Het huidige succes moet ook coach Roy Boeve goed doen. "Vooral mooi voor de jongens", vindt hij. "Maar inderdaad ook wel geruststellend voor mij. Natuurlijk heb ik af en toe best mijn twijfels gehad na een wedstrijd. Probeerde ik wel zelfvertrouwen uit te stralen naar het team, maar da's lastig als het echt niet loopt. We hebben wedstrijden gehad waar we reden voor de winst, maar niet eens in de buurt kwamen. Dan moet je weer nieuwe dingen verzinnen om iedereen te motiveren. Frank Vreugdenhil is daarin één van de leiders geweest. Daarom is het gaaf dat het nu voor hem lukt."
Meer lezen over marathon? Klik hier!
