De tranen zitten even hoog bij Daniëlle Bekkering. Natuurlijk, ze plengde best vaker een traantje in al die jaren als schaatsster. De Groningse is een gevoelsmens en geneert zich daar ook niet voor. Maar deze keer komen de tranen van heel diep. Bekkering had zo graag een mooi afscheid gewild. Na 21 seizoenen wilde ze vertrekken door de voorkeur, en niet langs de kant met haar arm in een mitella.
Toch is dat wel wat er gaat gebeuren. Daniëlle Bekkering kwam op het ijs van de Botnische Golf keihard ten val in de derde race van de KPN Grand Prix. Het lijf piepte en kraakte, maar Bekkering verbeet de pijn, krabbelde op en voltooide de wedstrijd. Karakter had ze altijd al, maar nu bleek weer eens hoeveel. Want pas na de finish kon de schade worden opgemaakt. En die loog er niet om.
"Na die val deed mijn lijf zo'n pijn", vertelt Bekkering. "Ik voelde eigenlijk wel dat het niet goed zat, maar de kou verdoofde de boel nog een beetje en je zit ook in een soort ontkenningsfase. Ik zag het peloton voor me rechtop staan en wilde daar gewoon weer naartoe rijden. Dat lukte. En de wedstrijd heb ik uitgereden, maar daarna voelde ik pas hoeveel pijn ik had."
Haar ploeggenootjes van team Speelman-Haak hadden wel door dat het niet goed zat met hun routinier. "Er is een dokter gekomen, ik belandde in het ziekenhuis, en daar bleek dat mijn sleutelbeen rechts gebroken was." Nog een flinke breuk ook, want op de foto was duidelijk te zien hoe het bot geknapt was. "Ik moet het nu even aankijken, en dan in Nederland opnieuw naar het ziekenhuis. Het zou best kunnen dat er nog een operatie nodig is voor het herstel."
Incasseringsvermogen
Maar die fysieke pijn kan Bekkering dragen. Ze mag soms in het peloton gekscherend 'oma' worden genoemd, maar aan haar incasseringsvermogen kunnen veel meiden niet tippen. De pijn die Bekkering verdriet doet, is nu echter vooral mentaal. "Ik heb echt mijn best gedaan om in mijn laatste wedstrijden nog iets moois te kunnen laten zien. Winnen was misschien een lastige opdracht, maar voorin meedoen, dat wilde ik heel graag. Dat werd al moeilijk omdat ik hier kort na aankomst door mijn rug ging, maar dat ook dit er nog bij komt..."
Ze is even stil, slikt een paar keer. De emotie is voelbaar, de tranen zichtbaar. "Dit is gewoon heel hard. Zo wilde ik niet stoppen. Niet na al die mooie jaren dan zo’n afscheid. Dat doet echt pijn. Ja, meer dan die breuk zelf."
Meer lezen over marathon? Klik hier!
