Wat was het een waanzinnig mooie eind van het schaatstoernooi. Het publiek kreeg een heel spannende race te zien, waarin Sven Kramer hem op een gegeven moment aantrapte. Maar Jae-won Chung bracht de groep terug door gewoon drie rondjes lage 24'ers te rijden. Waanzinnig om te zien dat een 16-jarige jongen Kramer onder controle houdt. Hij bracht Seung-hoon in een ideale positie en die maakte het karwei uitstekend af.
Dat Lee het gewoon doet op de Olympische Spelen in eigen land, is echt knap. Er stond aardig wat druk op hem, maar hij maakte het gewoon waar. En het goud gaat nu naar Lee, maar hij betrekt Jae-won nadrukkelijk bij zijn succes. Die twee, de oude meester en zijn leerling, zijn heel close met elkaar. Ik heb begrepen dat Jae-won een nieuwe racefiets mag gaan uitzoeken en dat gaat een heel mooie worden…
Jullie hebben op tv kunnen zien, dat ik dolblij was met dat goud. Vanaf de tribune sprong ik 2,5 meter omlaag om de Koreanen meteen te kunnen knuffelen. Ineens werd ik daar weggetrokken door Arie Koops en Geert Kuiper. Zij hadden mij niet zien aankomen, ze waren geschrokken. Hun reactie begrijp ik achteraf wel. Maar dat hebben we meteen uitgesproken, binnen vijf minuten was het uit de wereld.
Ik maakte die sprong over de reling uit pure emotie. Ik heb met die rijders en de staf het afgelopen jaar best een stevige band opgebouwd en dat succes wilde ik met hen vieren. Het klinkt misschien gek, maar als je zo hecht hebt samengewerkt, dan kun je als Nederlander ook heel erg blij zijn met winst voor Korea. Ik vond het ook geweldig dat Suzanne Schulting de Koreaanse rijdsters versloeg bij het shorttrack, maar als de jongens met wie je die band hebt als winnaar over de streep gaan, juich je echt keihard voor Korea.
Het is jammer dat het ons op de ploegenachtervolging net niet lukte. Noorwegen was in de halve finale diep gegaan tegen Nederland, maar wij hadden het ook maar net gered tegen Nieuw-Zeeland. De Noren zetten een frisse rijder in, wij niet. Maar ik weet niet of dat nog wat had gescheeld. Noorwegen was die dag gewoon de sterkste.
Bij onze vrouwen speelde nog een relletje, omdat in de heats niet was gewacht op onze derde rijdster. Dit schijnt al te zijn begonnen bij de Asian Games, vorig jaar in Japan. Zo zijn de Spelen: mooie verhalen en soms een affaire. Wat Jan Blokhuijsen zei over honden heb ik wel vernomen, maar wat moet ik daarvan vinden? Ze eten in Korea geen hondenvlees. Punt.
Tekst loopt door onder de foto
De sluitingsceremonie was weer indrukwekkend. Het was voor mij een prima afsluiting van twee geweldige weken. Volgende week kom ik weer naar Nederland, dan heb ik vrijaf en zal ik aanwezig zijn bij 'mijn eigen' 10 kilometer in Haarlem. Die wedstrijd heeft zijn vruchten al afgeworpen, want Esmee Visser nam daar twee keer deel. Als het goed is, zet de ISU hem op zijn officiële wedstrijdkalender. Mooi toch?
Wat ik zelf volgend jaar ga doen, weet ik nog niet. De Koreaanse rijders smeken me om te blijven. Dat voelt echt goed, is zelfs ontroerend. Ze trekken me soms aan mijn arm: Please stay! Ik heb het gevoel dat ik van meerwaarde ben geweest voor de Koreaanse rijders. Als ik alleen naar hun zou kijken, zou ik meteen zeggen: ik blijf! Maar ik ben wel benieuwd wat de Koreaanse bond voor plannen heeft na deze Spelen in eigen land. De komende vier jaar gaan we een heel nieuw traject in en daarover gaan we eerst maar eens in gesprek.
Het afgelopen jaar is een geweldige ervaring voor me geweest. Ik heb een reis door Korea gemaakt, samen met de Koreanen. Ik merk dat ik best wat heb los gemaakt. Hier in Gangneung kan ik niet meer over straat. Iedereen klampt me aan, wil op de foto met me. Meiden komen gillend op me af, willen knuffelen en laten me niet meer los. Eentje barstte zelfs in tranen uit. Dat ga ik in Nederland niet meemaken. Ook Koreaanse bobo’s willen een selfie met me maken. En vrijwilligers komen op mij af om mij te bedanken!
Tekst loopt door onder de foto
Best gek dat je naar de Spelen gaat en weer weggaat als een held, terwijl je alleen maar langs de kant hebt gestaan. Die vrijwilligers heb ík juist bedankt, want zonder hun inzet krijg je dit nooit gerealiseerd. Dankzij hun gastvrijheid en behulpzaamheid waren fantastische Spelen. Wie hierheen kwam als toeschouwer is beloond met heel mooie ervaringen. Die mooie ervaringen heb ik het hele jaar hier gehad. En weet je wat helemaal bijzonder is? Toen ik die vrijwilligers bedankte, kregen zíj tranen in hun ogen…
Dit is de achtste en laatste blog van Bob de Jong over de Olympische Spelen in Gangneung. Olympisch kampioen De Jong werkt dit seizoen als assistent-bondscoach voor de Zuid-Koreaanse schaatsploeg.
