De shorttrackster uit Schotland wist tijdens haar carrière al zeven WK-medailles te bemachtigen, maar goud was er nog niet bij. Dat het nu gelukt is kan ze zelf direct na de superfinale nog niet helemaal geloven: “Ik ben nog steeds in shock", luidt het verbaasd. “Ik denk dat ik er fysiek al heel lang toe in staat was, maar het mentaal nog niet aankon."
Na een mislukte Olympische Spelen in Sotsji besloot Christie het afgelopen jaar anders aan te pakken. “Ik heb mijn mindset veranderd, want wat heb je aan al die medailles als je nooit de winnaar bent? Ik wilde bereid zijn te verliezen om te winnen, net zoals Kexin Fan dat kan. Dat is wat ik afgelopen weekend ook gedaan heb; ik heb geriskeerd te verliezen om hier te winnen.”
Totale verrassing
Op de 500 meter pakte dat verkeerd uit, maar op de 1000 en 1500 meter bracht het haar de overwinning. Het doel was om met in ieder geval een afstandsoverwinning terug naar huis te keren, maar dat ook het eindklassement haar kant op kon vallen had ze niet verwacht. “Nooit aan durven denken zelfs. Ik focuste me vooral op de 1000 meter. De 1500 meter had ik al een jaar niet gereden, dus dat ik die won kwam als een totale verrassing.”
Eerder deze winter liet Christie het EK Shorttrack aan zich voorbijgaan, en bereidde zich in plaats daarvan samen met de recent gestopte shorttracker Richard Shoebridge zo goed mogelijk voor op het kampioenschap in Rotterdam. “We hebben anderhalve week op het ijs gestaan en vooral duurwerk gedaan, want de snelheid heb ik wel. Op de 3000 meter heeft dat ontzettend goed uitgepakt, ik denk dat ik drie jaar geleden tijdens de superfinale twee keer gelapt werd en nu blijf ik er gewoon bij. Ik had nooit verwacht dat dit zou gebeuren."
Haar trouwste supporter, vriend Sandor Liu Shaolin, stond de kersverse kampioene na haar finish in de superfinale op te wachten om de titel samen te vieren. De shorttracker uit het Hongaarse team beleefde zelf een minder WK, maar blijft volgens Christie altijd positief. “Hij is zo kalm, ik ben precies het tegenovergestelde. Gelukkig maakt hij grapjes als ik gestresst raak, of hij lacht en zeg ‘shut up!’ en dan luister ik maar”, lacht ze.
Met de Olympische Spelen voor de deur staat de Britse er beter voor dan ooit, met vertrouwen durft ze daarom al stilletjes aan Pyeongchang te denken, en dat terwijl ze er een jaar geleden nog helemaal niet heen wilde. “Ik genoot van het schaatsen, maar ik zag mezelf nog niet deelnemen. Nu win ik hier, dat is toch geweldig."
