Nauta: 'Ik voelde me af en toe net een bejaarde'

De zon schijnt en er is geen wolk te bekennen. We hebben afgesproken in het huis van Yvonne in één van de nieuwbouwwijken van Heerenveen. De woning van de schaatsster is niet moeilijk te herkennen. De geel-zwarte Skoda van haar nieuwe ploeg, Lotto-Jumbo, staat recht voor de deur.

"Welkom in mijn huis", zegt ze. "Leuk dat je er bent. Wil je misschien een bakje koffie?" Yvonne rolt in haar rolstoel door de woonkamer die vol ligt met fitnessapparaten. "Daarmee probeer ik nog een beetje fit te blijven deze periode. Dat apparaat daar in de hoek is een soort fietsding, dat is niet bepaald mijn favoriet", lacht ze.

Na een kort gesprek over het afgelopen schaatsseizoen, waarin ze onder andere vierde werd bij het EK Allround, gaat het al vrij snel over haar blessure. Yvonne denkt terug aan die onfortuinlijke dag, 3 mei om precies te zijn. Amper een maand nadat ze een eenjarig contract heeft getekend bij de succesformatie van Jac Orie.

Noodlot
Bij het maken van wat schaatssprongen gaat het vreselijk mis. De 26-jarige schaatsster landt verkeerd, glijdt weg en valt vervolgens met haar volle gewicht over haar been. Gevolg: een gecompliceerde meervoudige breuk in haar rechterbeen.

"Op zo’n moment zou je willen dat je de tijd even kon terugdraaien. Ook vraag je je af of het allemaal wel waar is wat er gebeurt." Dat het helemaal mis is, wordt al snel duidelijk. "Ik hoorde het gewoon knakken. Ook begon mijn been meteen te zwellen en kreeg ik het koud. In eerste instantie durfde ik niet te kijken. Ik had niet eens zoveel pijn, maar uit een soort reflex schreeuw je het uit."

Terwijl Yvonne op het grasveldje ligt te wachten op de ambulance gaat er van alles door haar hoofd. "Je komt in een soort shock. Die minuten die je moet wachten duren zo lang. Ik dacht: kan ik nog wel schaatsen en moet ik nu een streep zetten door mijn deelname aan de Olympische Spelen? Alle doemscenario’s komen in korte tijd voorbij."

Ze neemt een slokje van haar water en beweegt haar tenen, die net boven het gips uitkomen. "Natuurlijk vraag je je af: waarom moet mij dit nou weer overkomen en had ik dingen anders moeten doen? Al snel kom je tot de conclusie dat je gewoon een verkeerd lot uit de loterij hebt getrokken. Het is pure pech."

Boom
Nog voordat ze zelf weet wat er aan de hand is, verschijnen er al de meest bizarre verhalen op social media. De schaatsster zou bij een fotoshoot uit een boom zijn gevallen. "Dat kreeg ik al vrij snel mee. De röntgenfoto’s moesten nog worden gemaakt of ik ontving al berichtjes in onze groepsapp. Iemand uit de ploeg had het op Twitter gelezen en wilde weten om wie het ging."

"Ik dacht: dat meen je toch niet? Wie verzint nou zoiets? Het is bizar hoe snel zulke berichten tegenwoordig door social media een eigen leven gaan leiden. Toch heb je op dat moment wel wat anders aan je hoofd en maak je je er dus niet zo druk om. Het feit dat je er dagen later nog steeds aan wordt herinnerd, is wel vervelend. Het gevoel dat bij mij overheerst, is verbazing. Waar is het die mensen om te doen, denk ik dan?"

Yvonne wordt geopereerd in het Academisch Medisch Centrum (AMC) in Amsterdam. Daar wordt ze behandeld door dokter Gino Kerkhoffs. "Dat was gewoon de beste optie. Hij heeft veel ervaring met het opereren van topsporters en dit soort gecompliceerde breuken. Ik ben erg blij dat ik bij hem terecht kon." 

Bejaarde
Wat volgt zijn een aantal zware weken. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal. "Je slaapt slecht en verveelt je dood de hele dag. Na een tijdje heb je alle tijdschriften wel gezien en is er ook niks leuks meer op televisie. Je wereld wordt erg klein. Even een bakkie koffie doen in de stad gaat niet, daarvoor moet meteen iedereen worden gemobiliseerd. Ik voelde me af en toe net een bejaarde. Ik zal zo blij zijn als ik straks weer op mijn fiets kan stappen."

Yvonne is sinds kort weer terug in haar eigen woning. De eerste weken na de operatie brengt ze door in haar ouderlijk huis in Uitwellingerga. Daar is haar moeder Marijke vrijwel iedere dag om haar dochter te verzorgen. Daarnaast hoeft ze in tegenstelling tot haar eigen huis niet steeds een trap op.

"Mijn moeder heeft me de laatste weken enorm goed geholpen. Ik ben haar echt dankbaar. Eigenlijk wil je helemaal niet geholpen worden, maar sommige dingen kun je simpelweg niet zelf." Marijke hoort duidelijk dat het gesprek over haar gaat, want uit de keuken roept ze. "Graag gedaan, hoor. Als ik straks oud ben en niks meer kan, dan helpt ze mij." Yvonne lacht en bevestigt. "Zeker. Dan denk ik terug aan deze tijd."

Naast haar moeder helpt ook wielrenner Tom Dumoulin haar door de zware revalidatieperiode heen. "Ik zat regelmatig naar de Giro d’Italia te kijken. Het was tof om een Nederlander zo goed te zien rijden in een grote wielerronde. Tijdens de afsluitende tijdrit zat ik gespannen in mijn rolstoel, ha. Ik vond het zo vet, leefde met hem mee."

Dumoulin wordt tweede bij de tijdrit en schrijft daardoor als eerste Nederlander de Ronde van Italië op zijn naam. Als Yvonne een dag later in het ziekenhuis een nieuwe kleur voor haar gips mag uitkiezen, is de keuze dan ook snel gemaakt: roze, de kleur van de leiderstrui van de 26-jarige Limburger van Team Sunweb. "Dat vond ik wel toepasselijk."

Pyeongchang
Hoe zwaar haar blessure ook is, Yvonne heeft de Olympische Spelen van Pyeongchang nog niet uit haar hoofd gezet. "Natuurlijk is het absolute hoofddoel nog steeds om daaraan mee te doen. Het wordt een hele kluif om het te halen, maar ik ga mijn uiterste best doen. De Spelen zijn in februari, dat duurt dus nog even, maar in december moet ik tijdens het olympische kwalificatietoernooi al goed zijn."

Ze vervolgt. "Hoe belangrijk de Spelen ook zijn, dat wil niet zeggen dat ik onnodige risico’s ga nemen. Eerst moet mijn been volledig zijn hersteld. Op dit moment is nog niet helemaal duidelijk hoe lang het precies gaat duren. Het is namelijk niet zomaar een breuk. Ik wil niet dat ik door overhaaste beslissingen straks na mijn carrière nog moeite heb met lopen. Dan ben ik nog veel verder van huis."