De vrouwen troffen het niet in Luleå, waar wind en sneeuw het eerder al de mannen in hun finale moeilijk maakten. Maar de laatste ronde van de dames speelde zich af in een onvervalst pooldecor. Dikke vlokken sneeuw werden over het ijs van de Botnische Golf gejaagd. Slechts de contouren van de schaatssters waren in de verte zichtbaar.
Uit die brei van mist dook op het laatste rechte stuk ineens Carla Zielman op. Het was de sprint van de restanten van een peloton. Meer kon je het eigenlijk niet noemen. Na de streep was de chaos helemaal compleet. Achter Ketellapper-Zielman drukten Iris van der Stelt en Ankie IJtsma hun schaats als nummers twee en drie over de finish, waarbij IJtsma onderuit ging. Jessica Merkens kon haar niet meer ontwijken en ging ook tegen het ijs, dat ineens vol lag met uitgeputte en gekwetste rijdsters.
Loodzwaar
Dat paste wel in het decor van de dag. Tachtig kilometer was de derde Grand Prixwedstrijd voor de vrouwen. Normaal gesproken een peulenschil, maar niet deze dag. Het was loodzwaar, beaamde Ketellapper-Zielman. ’’Het was echt heel erg. De kou, die rotwind, de sneeuw. Bij iedereen bevroor ook nog eens de bril. Je moest echt krabben onderweg. Sommige meiden gingen verder zonder bril, maar ik vertelde ze dat je dat echt niet kon doen. Dan bevriezen je ogen. Ja, het was een heftig koersje.’’
En dat koersje sloot ze af met de zoveelste overwinning in haar rijke loopbaan, die ze dus over drie wedstrijden afsluit. Nog twee races in Falun en dan de cupfinale in Amsterdam, en Carla Ketellapper-Zielman is klaar. En ze kan afsluiten op een manier zoals ze die in haar beste dromen voor ogen had. ’’Ik ben zo blij dat dit gelukt is’’, verzuchtte ze. ’’Het is toch mooier te stoppen met een mooie overwinning dan met de frustratie dat het elke keer net niet lukte.’’
Ellende
Onderweg mijmerde de Friezin van Team Koga al eens over die winst. Maar ze durfde er niet te lang aan te denken. ’’Want dan moet alles wel een beetje meezitten. Bovendien zag ik genoeg ellende onderweg. De ene na de andere viel weg. Letterlijk. Ik heb zoveel meiden hard zien vallen. Mannen ook trouwens. Ja, dan word je wel voorzichtiger. Ik wil hier niks breken.’’
Een afvalrace, vervolgde ze. ’’Op een gegeven moment miste je die, en dan weer die. Het werden er steeds minder.’’ Maar zelf bleef ze wonderwel de hele wedstrijd op de been. Lachend: ’’Ik was gisteren al gevallen. Dacht meteen ‘dat moet ik in de wedstrijd niet doen’. Makkelijk gezegd, maar zo werkt het niet altijd.’’
Hechtingen
In de finale zag ze ook Elma de Vries en Birgit Witte nog onderuit gaan. Witte viel zo hard dat ze uiteindelijk in het ziekenhuis van Luleå belandde voor onder andere hechtingen in haar kin.
Ketellapper-Zielman bleef staan. Tot het einde. ’’Deze heb ik nog niet, dacht ik onderweg. Nu wel. Geweldig. Of ik genoten heb? Nee, echt niet. Ja, de laatste tien meter. En morgen ga ik genieten, als we een tocht gaan maken met de sledehonden. Kijk ik echt naar uit, want het is hier echt fantastisch mooi.''
Marathonschaatsen blijft zich ontwikkelen. De livestream van de wedstrijden in de KPN Marathon Cup maakt daar deel van uit. Wil je ook meer marathon live zien? Ga naar www.marathonschaatsen.com en steun de crowdfunding!
