Dylan raakt niet zo snel in paniek. Hij heeft een relaxte houding, soms bijna tegen het nonchalante aan. De ontspanning die hij uitstraalt is volgens zijn coach Jeroen Otter een wapen. Zo laat de onlangs 22 jaar geworden Hoogerwerf zich in een race nooit gek maken. "Ik blijf altijd rustig. Ik denk dat ik daar wel profijt van heb."
Toch zijn het vooral andere mensen die hem vertellen dat hij altijd zo relaxt is. "Natuurlijk weet ik dat ik niet heel druk ben, maar zo ben ik gewoon van mezelf. Ach, ik vind het wel grappig om te horen." Toch komt zijn karaktertrek niet helemaal uit de lucht vallen. Zijn moeder is namelijk Surinaams. Zij vertrok op haar achttiende naar Nederland waar ze haar eerste man leerde kennen. Met hem kreeg ze een kind en dat is de halfbroer van Dylan. Zijn moeder scheidde vervolgens en ontmoette even later Dylans vader.
Kattenkwaad
Dylan groeide in Wateringen op met halfbroer Ferry – die het huis uit ging toen Dylan 6 jaar was – en zijn drie jaar oudere zus Jill. Zij konden het goed met elkaar vinden. Sterker nog, ze deelden hun geheimpjes alléén met elkaar, en niet met hun ouders. Zo hield Dylan de kattenkwaad die hij op de middelbare school in Den Haag uithaalde voor zich. Samen met zijn vrienden bleef hij na schooltijd vaak op de bankjes hangen. Vanaf daar gooide hij eens een rotje naar de politie, zo'n drie maanden na oud en nieuw. Per ongeluk, zegt hij grijnzend. "De politieagenten waren in burger. Ik had ze niet herkend, totdat ze zeiden dat ze van de politie waren. Oeps!" Het leverde hem uiteindelijk een taakstraf van acht uur op.
Dylan had geen strenge ouders. Hij kon zijn eigen gang gaan en werd altijd gesteund. Zijn vader bracht hem (en aanvankelijk Jill) elke dag naar de training. Broer en zus begonnen samen op de schaatsschool, maar na een tijdje besloot Jill te stoppen met (kunst)schaatsen. De jonge Dylan had de smaak te pakken en ging door. In eerste instantie met langebaanschaatsen, maar al snel kwam hij via Dennis, een goede vriend van hem, in aanraking met shorttrack. Diens oom tipte hen om eens te gaan kijken bij een shorttracktraining.
"Alles wat hij deed, deed ik ook. We waren als broers van elkaar en ook nog eens op dezelfde dag jarig", stelt Hoogerwerf. "Toen ik bij een training had gekeken, dacht ik: cool, dat wil ik ook. Ik vond die bochten met de handen op het ijs geweldig!" Liefde op het eerste gezicht? "Ja, dat kun je wel zeggen. Al vond ik de eerste training die ik keek echt een chaos. Ze waren relays aan het doen en ik wist helemaal niet waar ik moest kijken, ha."
Kippenvel
Dylan combineerde het langebaanschaatsen met shorttracken vijf jaar lang, maar op een gegeven moment merkte hij dat hij beter begon te worden op de kleinere baan. Bovendien vond hij het spectaculaire shorttrack veel leuker. "Ik heb van jongs af aan talent gehad, ik kon in Nederland altijd met de besten mee. Maar de eerste jaren op EK's lag ik er altijd snel uit in de heats. Daar heb ik langzaam stappen in gemaakt."
Met als voorlopige uitschieter het EK-zilver van afgelopen seizoen op de 500 meter. Hoogerwerf kreeg als Nederlands kampioen een ticket voor het EK in Turijn en verzilverde dat ticket verrassend met een zilveren plak. Zo hield hij onder meer meervoudig wereldkampioen Viktor An knap achter zich. Daarnaast pakte hij met de relayploeg een gouden medaille.
Een ander hoogtepunt voor Hoogerwerf was het WK in een volgepakt Ahoy. Hoewel hij geen finaleplaats kon noteren (zijn beste resultaat was een negende stek op de 1000 meter) had hij onwijs genoten van de ambiance. "Als ik daaraan terugdenk, krijg ik weer kippenvel. Dat motiveert me om het dit jaar nog beter te doen. Als ik de lijn van vorig seizoen doortrek, maak ik een goede kans om naar de Spelen te gaan. Maar er zijn nog wel dingen waar ik aan moet werken."
Initiatief
Hij doelt daarmee vooral op twee dingen. De eerste is de relay, voor Nederland altijd een belangrijk onderdeel op de toernooien. Op het WK was hij reserve van het gouden team. "Relay is interval, dat ligt mij niet helemaal lekker. Daar moet ik nog een stap in maken." Het tweede verbeterpunt is het initiatief nemen in een race, met name op de lange afstanden. "Ik glijd achteraan mee en hoop op een gaatje waar ik tussendoor kan springen. Maar dat is wel een risico", vervolgt de jongeling.
"Ik ben geen Sjinkie die rondje na rondje op kop sleurt en iedereen eraf rijdt, dat heb ik niet in me. Ik ga wel proberen om komend seizoen vaker op kop te rijden. Dat je op wedstrijden in kan schatten: met dit tempo houd ik het zoveel rondjes vol. Maar mocht deze tactiek onverhoopt niet werken, dan ga ik gewoon weer terug naar wat ik altijd deed."
Hij heeft er in ieder geval genoeg wedstrijden de tijd voor om het uit te proberen. De Invitation Cup, trials, wereldbekers en eventueel de Olympische Spelen, het ultieme doel. "Elke sporter wil de Spelen een keer meemaken en voor de medailles strijden. Als dat er dit jaar nog niet in zit, is dat geen ramp. Over vier jaar ben ik 26 en kan het ook nog. Natuurlijk ga ik er alles aan doen om er te staan, maar er is nog genoeg tijd."
Eigen geluid
De vorige zin kan herhaald worden als het gaat om zijn muziekambities. Naast het shorttracken besteedt de Zuid-Hollander veel tijd aan het maken van muziek. Waar de meeste sporters in hun vrije tijd tv gaan kijken, sprint Dylan naar zijn kamer om nieuwe tracks te maken. Een studio is het nog niet, maar het komt al aardig in de buurt. "Ik kan het je wel even laten zien", zegt hij en pakt dan zijn telefoon erbij. Een groot bureau, een laptop, een groot scherm, twee speakers en een versterker van de boxjes zijn er allemaal te vinden. Hij bevindt zich er dagelijks, behalve in de weekenden. "Dan ben ik bij m'n ouders of m'n vriendin."
Voor de jonge shorttracker is muziek bijna een verslaving geworden. "Nadat ik terugkwam van een week vakantie, moést ik gewoon muziek maken. Ik had zoveel inspiratie opgedaan." Zijn deejaynaam is Di Age, zijn initialen in het Engels. Zo'n vijf jaar geleden tekende hij een platencontract bij een klein label en daar bracht hij enkele nummers uit. De komende jaren wil hij vooral experimenteren welke stijl het beste bij hem past. "Ik probeer een eigen geluid te krijgen. Alle grote artiesten hebben iets waaraan je ze herkent. Dat wil ik ook, maar dat is lastig."
In maart rondde de geboren Wateringer zijn studie mediavormgeving af: een studie waarbij hij onder andere flyers en magazines moest ontwerpen. Leuk, maar niet divers genoeg volgens Dylan. "Ik zie mezelf niet van 9 tot 17 uur op het kantoor zitten. Als DJ kom je nog eens ergens en kun je je tijd zelf indelen." Hij begint te glunderen als het gaat over zijn muziekcarrière. Hij ziet zichzelf wel staan achter een draaitafel op een festival. "Je eigen muziek mogen draaien en mensen erop zien dansen. Ja, dat lijkt me echt cool." Maar voordat dat zover is, mag hij gaan dromen van een mooie carrière op het ijs.
