Tijd om te juichen gunde Schouten zich niet. Amper over de streep draaide hij zich al om naar zijn twee medevluchters. Wat hij zei, was niet te verstaan, maar de lichaamstaal zei voldoende. De ogen van de Andijker schoten vuur, de blik stond op onweer. Mikpunt van zijn woede was Mesu, de nummer twee van de Grand Prixfinale. ’’Hij heeft de laatste 25 kilometer geen meter kopwerk gedaan, heeft mij alles laten opknappen. Zó laf’’, brieste Schouten.
De felicitatie door Mesu werd voor kennisgeving aangenomen, de uitgestoken hand werd genegeerd. Mesu begreep het wel een beetje. ’’Ik heb inderdaad niks meer gedaan, maar dat was niet uit weelde.’’, vertelde de Zeeuw. ’’Schouten vergeet dat ik al tientallen kilometers vooruit reed voordat hij erbij kwam. Ik zat gewoon stuk. En ik besefte heel goed dat er maar één manier was om nog een kansje op de winst te maken, en dat was door in het restant niets meer te doen. Normaal niet mijn stijl, maar het was niet anders.’’
Vleugels
De irritatie gaf Schouten wel vleugels. De Noord-Hollander smeet met de krachten die hij nog ergens vandaan haalde. ’’Ik was onwijs nijdig dat ze niet wilden rijden, hoewel Jordy Harink zijn best deed. Dat gebeurt soms, maar ik vind het wel marathon-onwaardig. Soms lijkt het wel of niemand je het gunt, dan is het mooi als je toch de winst pakt. Bovendien was ik ook pissig op mezelf. Ik ben wel steeds goed, maar kan het niet afmaken. Dan lukt het vandaag eindelijk wel en daar ben ik blij mee.’’
De sprint was het hoogtepunt van een dag waarop alles anders was. Het ijs lag op Runn opeens bedekt onder een laag sneeuw, de wind blies lang zo hard niet meer, en het ijs was een stukje zwaarder. Het waren ingrediënten om er opnieuw een klassieker van te maken, zoals al zo vaak in Zweden. Inzet: niet alleen de dagzege, maar ook de definitieve verdeling van het groene leiderspak in de Grand Prix.
Dat zat vooraf om het lijf van Bart Mol, maar de Noord-Hollander heeft dat wellicht als een vloek ervaren. Constant werd er naar hem gekeken en op hem gelet, en dat is Mol niet echt gewend. De gevolgen voor de koers bleven niet uit. Meer dan eens ging de grote groep overeind en verdween het tempo volledig.
Meerdere groepjes maakten daar gebruik van. Maar terwijl de sneeuwvlokken over het ijs werden gejaagd, werden de meeste daarvan teruggehaald. Tot het trio Mesu, Schouten en Harink ontstond. Mol kon op dat moment het klassement vergeten. Een eerste of tweede plaats volstond al voor Schouten om dat te winnen. ’’Maar ik was er helemaal niet mee bezig’’, bekende de A-ware/Fonterra-rijder. ’’Dat groene pak zegt me niks. Ik mag er toch niet meer in rijden. Het ging mij om de dagzege.’’
Opluchting
Die kwam er, tot opluchting van Schouten zelf. ’’Dat werd echt tijd. Ik ben het hele seizoen goed, maar win niks. Daar word ik heel erg chagrijnig van.’’
Ook Mesu was blij. Hij verloor geen goud, maar won zilver, oordeelde de Zeeuw van De Haan Westerhoff. ’’Zo zie ik dat wel. En over de hele Grand Prix ben ik tevreden. Ik heb ontzettend constant gepresteerd.’’ Daarbij voelde hij toch de last te moeten bewijzen dat zijn zege vorig jaar in de Alternatieve geen toeval was. ’’Maar dat merkte ik al in de eerste koers op de Weissensee. Dat was een fijne bevestiging. Ik weer nu dat de focus voorlopig op natuurijs blijft. Dat is mijn ding.’’
En Harink? Dat was misschien wel de vrolijkste van allemaal. Zijn derde plek voelde aan als een overwinning. ’’Absoluut’’, beaamde de rijder van CRV/Interfarms. ’’Op de Alternatieve zat ik één plaats naast het podium, dus ik wilde hier heel graag iets rechtzetten. Zo mooi dat het is gelukt.’’
Lees alles over de KPN Grandprix Finale op onze speciale pagina.
