Het staat menigeen nog helder voor de geest: de val van Jane Ravestein in Thialf. De gevolgen ook. Een gebroken ruggenwervel en drie beschadigde. Pech en toch ook geluk. Want ze kon nog lopen, en dat had best anders kunnen zijn, al kwam dat besef pas later. Het herstel duurde maanden, was lang en zwaar. Maar vorig seizoen maakte de rijdster uit Oegstgeest haar rentree op het ijs. Voorzichtig, dat wel.
’’Ik heb toch nog heel lang met angst gereden’’, vertelt Ravestein. ’’Dat zit er dan toch nog wel even in, moet echt slijten. Best logisch ook eigenlijk. Daarnaast had ik veel last van krampen, van m’n rug. Kwam gewoon omdat mijn lijf eigenlijk te slap was. De rugpspieren konden het allemaal nog niet en daardoor verkrampte de boel.’’
Straf
Het viel niet mee daar aan te werken. Het één hield verband met het ander. Om sterker te worden moest ze meer uren maken op de fiets, dat wist Jane Ravestein maar al te goed. ’’Maar dat ging weer niet. Ook op de fiets verkrampte alles.’’ Ze zette door. ’’Soms was het bijna een straf om te fietsen, maar ik wist dat het moest, wist dat het de weg naar herstel was.’’
Maar sporten met pijn valt nooit mee en geeft zeker nooit plezier. Ravestein kan erover meepraten. ’’Je kunt het ook niet opbrengen de arbeid te leveren waarvan je weet dat je die eigenlijk moet doen. Heel langzaam heb ik alles toch weer kunnen opbouwen. Een kwartiertje meer, een halfuurtje meer. En uiteindelijk worden dat uren. Ik heb nu het gevoel dat ik weer sterk genoeg ben.’’
Frustrerend
Ondertussen raakte ze haar ploeg kwijt. De Schaatsspetters, waar Steigerplank.com toe behoorde, viel uit elkaar na het stoppen van Mariska Huisman. De spetters vielen alle kanten op, Ravestein vond onderdak bij Sportvrouw.com/Monalyse. Daar kreeg ze de ruimte om verder te werken aan haar herstel. Ook óp het ijs. Dat heeft een tijdje geduurd. In de trainingen kreeg ze ook nog mentale tikken. ’’Er waren moment waarop ik dacht ‘hallo, als ik dit al niet eens kan bijhouden’. Heel frustrerend.’’
Aan stoppen dacht ze nooit. Nou ja, wel eens, maar het was geen optie. ’’Ik had gezegd dat ik zou terugkomen, dat moest ik dan ook wel doen. Dat gevoel had de overhand.’’ Het kantelpunt was misschien wel de Weissensee. Daar, op het Oostenrijkse bergmeer, zag Ravestein weer de zonnige kant van schaatsen. ’’Op de Weissensee heb ik voor het eerst weer een beetje kunnen genieten.’’
Opnieuw begonnen
Ze is, zegt ze, voor haar gevoel ook opnieuw begonnen met schaatsen. Fysiek dan. ’’In mijn hoofd was het nog hetzelfde. Ik had al ervaring, snapte het spelletje wel. Je ziet wie er wegrijden, ziet wat cruciaal is, en dan wil je mee. Maar dat kan niet altijd, simpelweg omdat ik nog niet sterk genoeg ben.’’
Die momenten worden steeds schaarser. Jane Ravestein – ‘Tussendoor ben ik wel eindelijk afgestudeerd in communicatie & multimediadesign’ – voelt dat ze steeds meer haar oude niveau benadert. ’’Ik ga langzaam weer een beetje meedoen, en dat is fijn. Vergeleken bij vorig seizoen maak ik nu grote stappen. Moest ook wel, want een jaar terug leek het nergens op. Ik heb steeds minder last, ben steeds meer bezig beter te worden met schaatsen.’’
Daarvoor zit ze ook bij de juiste ploeg. Ravestein voelt zijn prettig bij Sportvrouw.com/Monalyse. ’’Ik ben blij met deze ploeg.Allemaal meiden die aan elkaar gewaagd zijn, die met z’n allen een bepaald succes nastreven zonder specifieke kopvrouw of zoiets. Ik heb ook echt weer zin in de wedstrijden.’’
Heel blij
Wat nog ontbreekt is een mooie uitslag, zegt ze. Of beter nog: een echt goede wedstrijd. ’’Ik wil zo graag weer eens in de juiste kopgroep zitten. Een rondje pakken. Ik zou er heel blij van worden als ik dat zou redden. Gewoon een lekkere wedstrijd rijden vind ik leuker dan je de hele wedstrijd sparen en dan in de sprint een goede klassering pakken.’’ Ze was in Alkmaar met een mooi groepje weg, maar dat rondje zat er uiteindelijk niet in voor Ravestein.
Dat ze zich weer daarmee bezighoudt, zegt eigenlijk al genoeg. ’’De doelen die ik me voor dit seizoen heb gesteld, die heb ik wel gehaald. Weer lekker meedoen, plezier hebben, wedstrijden uitrijden en weer m’n plekje vinden in het peloton. Ik kijk weer vooruit, niet meer terug.’’
