“Kijk, die rondetijden kan ik op zich wel rijden, maar nu moet je het ineens alleen doen”, verwijst hij naar het marathonpeloton. “Het was een zware race en het was zoeken, maar ik ben tevreden voor een eerste keer. Ik ben niet de beste, maar ook niet de slechtste.”
Naast zijn activiteiten op de langebaan is Mol vooral actief in het marathoncircuit en daarnaast werkt hij ook nog eens als medisch fitnesstrainer. “Ik doe dit er dus eigenlijk een beetje bij. Dan is het natuurlijk een hartstikke goede tijd. Ik ben tevreden”, lacht hij.
“Natuurlijk liggen er kansen, maar ik zit nog zo’n tien seconden bij een wereldbekerplek vandaan.” Op de vijf kilometer had er voor de man uit Wognum echter meer ingezeten. “Ik maakte een valse start en ging bijna de fout in op de wissel. Als je dit vaker doet zal je er waarschijnlijk beter in worden. Maar ik leer hier een hoop van en doe ervaring op.”
En die ervaring zal hij nodig hebben, want serieuze World Cup-ambities zijn er wel degelijk: “Mensen zeggen weleens, je bent al 29, zit er nog wel rek in?”, vervolgt Mol. “Maar ik ben pas laat begonnen met serieus schaatsen, dus het is maar hoe je erin staat. Je kunt jezelf pas recht in de spiegel aankijken als je het geprobeerd hebt. Mijn broer zei ooit: ‘Ga nou gewoon eens een vijf kilometer rijden’. Daar ben ik toch nooit goed genoeg in, dacht ik toen, maar ik reed wel meteen een prima tijd van 6,38.”
Niveau
Dat steeds meer marathonrijders hun weg naar de langebaan vinden verbaast Mol weinig. Voorheen lag de marathon naar eigen zeggen verder van langebaan vandaan en het verschil in media-aandacht en prijzengeld is aanzienlijk. En dat terwijl het niveau in het Nederlandse marathonschaatsen zo hoog ligt. Toch mist er iets belangrijks: men kan zich niet internationaal meten. “Het is een heel andere sport. Er rijden natuurlijk weleens buitenlanders mee in de Nederlandse competitie, maar je kunt er geen wereldkampioen in worden ofzo”, luidt het.
Op de langebaan is dat niveau volgens Mol minstens zo hoog. “Ik rijd in Inzell bijvoorbeeld een tijd van 6,24 op de vijf kilometer. Als je dat tijdens een World Cup doet wordt je daarmee misschien wel zesde, of zevende. Maar omdat je je niet plaatst mag je niet meedoen.”
De oplossing? “Je kunt altijd nog naar een ander land gaan”, lacht hij. Al lijkt het voor collega’s als Ted Jan Bloemen goed uit te pakken, voor Mol is het geen serieuze optie. “Ik moet gewoon nog een klein stukje harder rijden, dan lukt het misschien wel. Maar het heeft natuurlijk ook met je leefstijl, rust en trainingen te maken.”
“Voor de marathon moet je natuurlijk ook professioneel zijn, maar daar kun je je nog een keer verstoppen tijdens de wedstrijd. Op de langebaan rijd je tegen de klok, dus kun je nooit even minder zijn. Ook is er maar één plaatsingsmoment. Er komt een hoop stress bij kijken, een hoop zenuwen!”
Leuk?
Is dat dan eigenlijk wel leuk? “Nou, ik zit samen met Mats Stoltenborg in het hotel en die zei: ‘Ik vind het eigenlijk helemaal niet leuk, waarom doen we dit?'”, lacht Mol. “Maar als het goed gaat is het wel leuk, daarom doen we het toch maar.”
Trainer Jeroen de Vries is natuurlijk ook van de partij om zijn mannen bij te staan. “Hij vindt dit ook alleen maar mooi.” Toch mag de ploegleider van Bouw & Techniek zelf niet met een rondebord het ijs op. “Daar moet je bepaalde diploma’s voor hebben, maar hij staat wel achter de boarding te schreeuwen hoor, dus ik hoor hem wel.”
Mol werd afgelopen winters derde en tweede op de tweehonderd kilometer op natuurijs en zou dat rijtje dit jaar graag afmaken met een overwinning. “Dat zou toch een mooie opbouw zijn?”, lacht hij. “Ik wil mezelf daarnaast goed laten zien tijdens de NK Afstanden en blijven werken om beter te worden. Ik ben voorlopig nog niet klaar.”
