10. Martijn Kromkamp
Al bijna tien jaar reed Martijn Kromkamp rond als marathonschaatser. Nooit iets gewonnen. Tot hij in Falun kwam. Vijf kansen had de Fries daar in 2009, maar hij benutte de eerste de beste. Het was weliswaar slechts tachtig kilometer, maar toch. Een groep van achttien koplopers sprintte om de winst. Kromkamp liet niet de eerste de besten achter zich: Gary Hekman en Rob Hadders. Overgetelijk moment: de emotionele vreugde in een onderonsje met vader Jan Eise Kromkamp.
9. Willem Hut
De ‘beul van BAM’ en ‘sleurhut’ waren de veelzeggende bijnamen van Willem Hut. Met winnen hadden die niets te maken vanwege het simpele feit dat de huidige competitieleider van de marathonners geen winnaar was. Tot hij op het Runn-meer precies acht jaar geleden eens voor eigen kansen mocht rijden. Hut belandde in een kopgroep van vijf en maakte het vakkundig af door in de finale Arjen Becker te kloppen. Daar stond Hut ook zelf van te kijken. "Eigenlijk ben ik al blij als ik een marathon op natuurijs kan uitrijden. Dat lukt misschien twee keer per seizoen.’’
8. Erik Hulzebosch
Misschien wel de bekendste winnaar op het Runn-meer. De zingende marathonman met het platte accent had al een rijke erelijst, maar zag in 2007 zijn kansen op nog een mooie zege. In 2007 stormden vier mannen in een kopgroep op de streep af. Hulzebosch was niet de snelste, dat was Jeroen de Vries. Maar Hulzebosch was wel de slimste. Hij riep dat hij kramp had en verleidde De Vries tot het vroeg aangaan van de sprint, waarna Hulzebosch ‘dankoewel’ zei en won. Na afloop was er ruimschoots Schrobbelèr in het bubbelbad. Het was de laatste zege van fenomeen Hulzebosch.
7. Frank Vreugdenhil
Hij ging de boeken in als de gladiator van het Runn-meer. Frank Vreugdenhil boekte drie jaar geleden een heroïsche overwinning. Het Zweedse meer had aan 150 kilometer ruim voldoende om een slagveld aan te richten in het peloton. Vraag nog maar eens aan Durk Fabriek, die meer dood dan levend op het podium stond voor zijn derde plaats in het klassement. En de winnaar? Die voelde zoals zo vaak niets. Vreugdenhil reed weg uit een kopgroep van vijf en finshte solo, waarbij hij al ruim voor de streep demonstratief op zijn bovenbenen wees. ’’Ik was de laatste weken al sterk en nu nog steeds’’, verklaarde hij. Dat bleek.
6. Jouke Hoogeveen
We schrijven februari 2014, de maand waarin Jouke Hoogeveen zijn derde wedstrijd wint op het Runn-meer. Dit keer na een solo van ‘slechts’ dertien kilometer, waar hij twee jaar eerder nog dertig kilometer alleen vooruit reed. Maar deze winst in een werkelijke helse rit is voor Hoogeveen de allermooiste. ’’Deze heeft een gouden randje’’, vond Hoogeveen, die links en rechts mannen van uitputting zag omvallen. ‘’Dit zijn de omstandigheden waarin ik me lekker voel, waarin ik tot leven kom. Iedereen gaat langzaam kapot. Je kunt je niet verstoppen en de sterksten blijven over. Dat vind ik geweldig.’’
5. Ruud Aerts
De diesel uit Riel heeft aan aantal mooie zeges op zijn naam staan, maar op Runn-meer mocht Ruud Aerts een heel fijne bijschrijven. De Brabander geloofde in de finale van de Grand Prix 2009 over 200 kilometer nog als enige in zijn kansen. In het pak van Foekens zette hij de achtervolging in op eenzame vluchter Kurt Wubben. Aerts vloog over het ijs en presteerde het onmogelijke. Hij won, voor Martijn van Es en Arjen Becker. ’’Een 200 winnen, dat is een droom. Ik kan het nog amper geloven’’, stamelde de zielsgelukkige Aerts.
4. Kurt Wubben
In veel opzichten is Kurt Wubben een fenomeen in de marathonsport, maar zeker als het aankomt op zijn afscheid. De man uit Pijnacker reed in 2011 op Runn de laatste natuurijswedstrijd in zijn loopbaan en zegevierde op magistrale wijze. Hij finishte na 150 kilometer solo nadat hij vijf kilometer voor de streep wegreed uit een kopgroep. Dat was het absoluut gedroomde afscheid, waarvoor Wubben een – als altijd – eenvoudige verklaring had. ‘’Op de een of andere manier presteer ik hier altijd goed. Op de Weissensee kan ik er niets van en een heleboel anderen wel, hier kan ik er wel iets van en een heleboel anderen niet."
3. Ruud Borst
Nog een afscheid, maar dan met een minder vrolijke noot. Wie herinnert zich niet de tranen van Ruud Borst nadat hij twee jaar geleden op Runn voor het laatst de eindstreep passeerde. Borst was ineens ruim twee meter verdriet. Het aangrijpende verhaal over zijn rugblessure en het gedwongen afscheid van iets waaraan hij nog zoveel plezier beleefde, raakte niet alleen de mensen die erbij waren, maar ook de honderdduizenden voor de buis. Borst deed geen poging zijn verdriet te verbergen. Zijn afscheid is veel mensen bijgebleven.
2. Jouke Hoogeveen (2)
Het podium dat de toeschouwers in 2009 op Runn te zien kregen, was nog nooit vertoond en zouden ze ook nooit meer zien. Waar maak je het mee dat de nummer twee en drie de winnaar niet feliciteren? Sterker, dat ze op het podium de andere kant uitkijken? Woest waren Tristan Loy en Ruud Aerts op de toen nog vrij onbekende Jouke Hoogeveen. De Fransman blikte stuurs naar links, Aerts keek boos naar rechts. En Hoogeveen stond er wat bedremmeld tussenin. De Amsterdamse Fries had de winst gestolen, vonden de twee. De winnaar was zich van geen kwaad bewust. Zulke discussies zijn er rond zijn persoon nooit meer geweest. Hoogeveen groeide uit tot een sieraad voor de sport.
1. Kurt Wubben (2)
De onbetwiste nummer één is voor Kurt Wubben. Niet voor een wedstrijd die hij won, maar juist voor een wedstrijd die hij níet won. In de Grand Prixfinale van 2009 was Wubben op weg naar de winst. Geen twijfel mogelijk. Met nog vijftien kilometer te gaan koesterde hij zes minuten voorsprong. Wubben kon met twee vingers in de neus naar de streep rijden. Niet dus. De man met de hamer kwam langs en deelde één van de grootste dreunen ooit uit in de historie van het marathonschaatsen. Nog altijd wordt er gesproken over de totale ineenstorting van Kurt Wubben, die Ruud Aerts voorbij zag denderen en winnen. Zelf haalde hij de finish amper. Gemeten is het nooit, maar het verhaal gaat dat Wubben laatste werd. Op een kwartier achterstand.
