Het afhaken van Jochem (29) en Nick (28) Uithoven betekent een nieuwe aderlating voor het marathonschaatsen in het zuiden van het land, zeker omdat ook het overwegend Brabantse team Snelle Jelle ophoudt te bestaan. Aardig detail is dat meteen ook het aantal schaatsende broers in het peloton wordt gehalveerd. Van Peter en Frederik Nauta stopt immers de eerste. Alleen Bob en Bart de Vries en Erwin en Niels Mesu blijven nog over.
Maar dat, zeggen ze eerlijk, is voor de broers Uithoven geen reden om door te gaan. Ze hebben allebei een heldere reden voor ogen waarom dit seizoen hun laatste is. Of beter gezegd: die reden hebben ze regelmatig in handen. Zowel Jochem als Nick werd recent vader, en daarmee veranderde alles.
’’Ik heb het altijd gezegd’’, stelt Nick Uithoven. ’’Als er een kleine komt, wil ik niet werk, sport en gezin combineren. Dan gaan ze later inderdaad vragen wie de man is die zondag het vlees snijdt. Dat wil ik niet. We hebben heel bewuste keuzes gemaakt. Vorig jaar zijn Anne-Carine (van Abeelen, red.) en ik getrouwd en we wilden graag een kleine. Die is er nu, onze zoon Art, en dat heeft gevolgen.’’
Jochem Uithoven lacht. ’’Copy paste’’, zegt hij. ’’Zelfde verhaal. Ik zie niet hoe de combinatie kan maken van schaatsen, werk en een gezin. Ik werk nu drie dagen om te kunnen sporten, maar worden er nu ook meer. En we hebben met onze zoon Ties een kleine op te voeden.’’
De twee broers reisden na de geboorte van hun zoons nog wel even snel naar de Weissensee om daar de Alternatieve Elfstedentocht te rijden. Nick: ’’Meestal worden kinderen wat later geboren en dat was dan keurig na de Weissensee gebeurd. Bij ons kwamen ze allebei eerder. De voorbereiding was daardoor beroerd, we trainden anderhalve week niet. Maar we zagen de beelden en dan kriebelt het toch. Zijn we ingevlogen, hebben de 200 gereden en zijn ’s avonds weer naar huis gegaan.’’
Verwerking
Vooral voor Jochem Uithoven was dat ook een beetje verwerking. Een jaar geleden zag hij hoe de overvloedige sneeuwval een einde maakte aan zijn ambities op de 200 kilometer. ’’Ik kon wel janken, was echt in de vorm van m’n leven en klaar voor die race. Ik speelde toen al met het idee te stoppen, maar daarna heb ik meteen gezegd dat ik nog een jaar zou doorgaan. Ik ben blij dat ik nu nog de kans heb gehad de 200 te rijden, ook al was het resultaat niet wat ik wilde. Maar als we er volgend jaar zijn, gaat het absoluut kriebelen. Natuurijs was helemaal mijn ding.’’
Allebei beseffen ze dat de jaren waarin ze als broers in het peloton reden een bijzondere ervaring vormen. ’’Absoluut’’, erkent Jochem. ’’We hebben eerst nog in verschillende ploegen gereden. Ik ging snel naar de Topdivisie, Nick bleef wat langer in de Eerste Divisie. De laatste drie jaar hebben we samen gereden en dat was super. We hebben aan een half woord genoeg om precies te weten hoe we in de koers zitten. Dat werkt wel. Vorig seizoen heb ik Nick nog kunnen helpen toen hij in de kopgroep zat. Als je dat voor je broer doet, daar krijg je net wat extra energie van.’’
