Op het podium vergezelde de 9-jarige Michele zijn vader. Twee Francolini’s op de hoogste trede. Het was een mooi en aandoenlijk beeld, dat ook de 28-jarige Italiaan zelf ontroerde. ’’Dit is zo speciaal voor mij. Om hier, precies als mijn zoontje er is, hem te kunnen laten zien dat zijn vader nog steeds in vorm is en nog steeds hard kan rijden. En dan samen op het podium. Beter kan het eigenlijk niet.’’
Iets eerder op de dag had hij vrouw en kind afgehaald op de luchthaven van Eindhoven. ’’We zijn wat gaan winkelen, dronken warme chocomel met slagroom en zijn daarna naar Tilburg gegaan.’’ Zondag gaat het gezinnetje Francolini naar Antwerpen en maandag reizen Arianna – zelf in 2011 nog als Arianna Arcidiacono Europees kampioene inlineskaten – en Michele terug naar Italië. ’’Ze zijn echt maar twee dagen hier. Dat maakt dit alles des te mooier.’’
De vreugde was er niet alleen voor Francolini zelf, maar ook voor zijn ploeg Bouw en Techniek. De Italiaan is een man van het eerste uur. Al drie jaar rijdt hij voor het team dat begon als Radson-Jinstal. ’’We zijn zo goed bezig, maken zulke goede vorderingen. Dat heeft al flink wat podiumplaatsen opgeleverd, maar nooit die overwinning’’, stelde Francolini. ’’Dit is daarom een geweldige beloning. Dit verdient deze ploeg en dit verdient onze coach Jeroen de Vries.’’
Alert
Die ploeg stelde zich ook in Tilburg uitstekend in dienst van Francolini, die zelf heel alert mee zat in de beslissende ontsnapping. Liefst vijftien man zette daarin het peloton op een ronde achterstand. In de finale reed Bob de Vries weg met Niels Mesu en Douwe Bierma. Die laatste komt ook uit in de ploeg van Francolini, maar toch zette het team nog vol in op de Italiaan. Bart de Vries en Bart Mol reden het gat dicht, Francolini bekroonde het werk.
’’Prachtig dat de jongens dat doen. Ze hebben veel vertrouwen in me en durfden ook hier het plan op mij af te stemmen’’, vertelde Francolini. ’’We wilden hier graag een sprint en uiteindelijk loopt het een keertje precies zoals we wilden.’’
Daar ontbrak het in het verleden nog wel eens aan. Francolini is al jaren een van de rapste mannen in het peloton, maar het lukte hem niet de laatste stap te zetten. ’’Winnen is zo moeilijk’’, verzuchtte Francolini. ’’Ik heb zo vaak goed gezeten met kans om te winnen en het is zo frustrerend om dan toch weer derde, vierde of vijfde te worden. Dit jaar vind ik dat het echt verdiende om een keer te winnen."
"Ik train hard, ben nog sterker geworden en voel dat ik nog snelheid heb gewonnen. In de trainingen gaat het zó hard. In de uitslagen was het ook vaak close, en vorige week reed ik nog een goede sprint in Assen. Maar het gaat om die eerste overwinning, die is het moeilijkst. Nu de ban gebroken is, hoop ik dat er meer volgen.’’
In de finale koos de sympathieke Italiaan voor de goede strategie. ’’Ik wilde absoluut als eerste de laatste twee bochten ingaan. Daarom trok ik de sprint al aan op vijfhonderd meter van de finish. Het was ver, maar dat leek mij de beste manier om kans te maken op de winst. Ik kan goed versnellen bij het uitkomen van de bocht. Dat is mijn specialiteit. En die heb ik vanavond volop benut. Ik ben daar zo ongelooflijk blij mee. En supertrots. Ook voor mijn zoontje.’’
