De heel jonge Evert Hoolwerf had altijd al een fascinatie voor Sjoerd Huisman, de cowboy op het ijs die indruk maakte met zijn handige staaltjes en razendsnelle sprints.’’Hij was voor mij een voorbeeld. Ik vond hem een geweldige schaatser.’’ Thuis in Eemdijk hangt nog altijd een foto van zijn broertje Bart met een finish in de stijl van Huisman. Evert Hoolwerf deed die zaterdag in Hoorn nog eens dunnetjes over. Een mooi eerbetoon. Lachend: ’’Daar had ik nu ook wel de gelegenheid voor.’’
Dat klopte, want in de laatste bocht gingen twee andere kandidaten voor de eindzege onderuit. Bob de Vries en Gary Hekman vlogen de nieuwe kussen van ijsbaan De Westfries in. Hoolwerf kreeg er weinig van mee. ’’Ik hoorde wel mensen vallen, maar had niet in de gaten wie het waren. Ik zag alleen maar die streep voor me en wilde daar zo snel mogelijk naartoe.’’
Pas zo’n twintig meter voor de streep durfde Hoolwerf achterom te kijken. Hij zag dat eigenlijk niemand meer zijn positie kon bedreigen, balde de vuisten en ging vervolgens – net als Sjoerd Huisman dat regelmatig deed – op één been en met de handen in de lucht over de streep.
Goede benen
Dat betekende voor de 19-jarige rijder zijn tweede overwinning in drie dagen tijd. Donderdag won hij in Dronten ook al de Maarten Heideman Bokaal. ’’Het gaat momenteel erg lekker’’, beaamde Hoolwerf. Op het moment dat verzorger Lammert Schoonhoven zijn benen wilde behandelen, hield Hoolwerf dan ook de boot af. ’’Die benen zijn goed’’, riep hij lachend. ’’Daar doen we niets aan.’’
De sprint waarmee Hoolwerf zijn overgebleven rivalen Thom van Beek en Simon Schouten klopte, was overigens pas de eerste massasprint van dit seizoen. In de zesde wedstrijd van de competitie is dat uniek. Dat gegeven maakte ook dat Evert Hoolwerf deze zege net iets hoger inschatten dan die in Dronten. ’’In de finale schoot het door mijn hoofd dat ik hier ook moest winnen om te laten zien dat ik het ook in een massasprint kan en dat die zege in Dronten geen toevalstreffer was omdat ik toevallig met het juiste groepje mee was.’’
Aan de kwaliteiten van Evert Hoolwerf zal waarschijnlijk niemand ooit hebben getwijfeld, maar de Eemdijker heeft in korte tijd wel even zijn visitekaartje afgegeven in het peloton. ’’Ik denk dat ik er nu wel bij hoor.’’ En het seizoen is nog jong. ’’Als ik deze vorm kan vasthouden, zou het mooi zijn als er nog wat volgt.’’
De Vries en Hekman
Bob de Vries voelde ondertussen aan zijn pijnlijke lijf. De leider in het klassement van de KPN Marathon Cup was net een beetje hersteld van een eerdere val, maar trok nu een zorgelijk gezicht. ’’Het voelt niet echt lekker’’, stelde hij vast.
De Vries kon zich nog goed voor de geest halen wat er bij het uitkomen van de laatste bocht gebeurde. ’’Gary Hekman wilde door een gaatje wat er eigenlijk niet was. Hij ging onderuit en nam mij mee in zijn val.’’ De Vries kon gelijk een oordeel vellen over de nieuwe kussens die in Hoorn in gebruik werden genomen. ’’Daar zat het wel goed mee, maar dat ijs blijft hard.’’
Evert Hoolwerf torste de fraaie bronzen trofee mee. ’’Hij is echt hartstikke mooi’’, vond de winnaar. ’’Maar wel loodzwaar. Ik sprak net toevallig nog de maker Gerrit Emous. Ik zei nog tegen hem dat hij er iets zwaars van had gemaakt. Maar ik weet zeker dat deze thuis een mooi plekje krijgt.’’
