De woede van Gary Hekman concentreerde zich op de Aart Koopmans Memorial, afgelopen zaterdag. ’’Ik had zaterdag iets van ‘als het zo moet, dan stop ik liever. Dan kan ik het niet meer opbrengen om weer een zomer hard te trainen en dan dit soort dingen mee te maken.’’
De beer uit Hattem vervolgde met wat uitleg. ’’Al die ploegen die maar met elkaar samen rijden, al dat geklooi, de mensen die elkaar moedwillig onderuit rijden’’, brieste hij. ’’Ik zag vandaag ook weer iemand die wilde demarreren en gewoon met twee handen aan z’n heupen werd vastgehouden. Schoften zijn het, die je zo snel mogelijk uit het marathonpeloton moet zetten. Nee, ik ga geen namen noemen. Binnenkort zie je wel een keer iemand vallen en dat weet je waarom.’’
Hekman ageerde in het verleden ook al eens tegen de toenemende wildwesttaferelen in het peloton. Ook nu lijkt hij de enige die zich echt druk maakt over de toestanden die hij signaleert. ’’De rest accepteert het blijkbaar, dat is misschien nog wel erger. Op deze manier zijn we de marathonsport aan het verkrachten. Daarom is dit ook zo’n lekkere overwinning.’’
Hekman liet zichzelf ook niet onbetuigd, erkende hij. ’’Ik heb denk ik twee keer een beuk uitgedeeld, maar dat was om mijn plek te houden. Ik zat al op de juiste plek. Mensen willen er dan bij mij tussen komen en ik gooi de deur op slot.’’ Met zijn indrukwekkende postuur staat Hekman fysiek z’n mannetje. ’’Dat dacht ik ook. Wat zeur ik nou? Ik ben de grootste, probeer die 92 kilo maar eens aan de kant te gooien. Ik red me wel. Maar ik denk ook aan het welzijn van anderen.’’
Gissen
Naar de redenen van de steeds grovere fysieke middelen in het peloton kan Hekman alleen maar gissen. ’’Ik denk omdat er steeds meer op spel staat. Maar waar is dan het einde? Hoeveel risico wil je nemen? Zaterdag ging het echt te ver, vandaag was er ook flink wat strijd, maar uiteindelijk pakte dat voor mij goed uit omdat het een heel lange sprint werd.’’
De oude strijd van man tegen man beschouwt Hekman nog steeds als het echte marathonschaatsen. ’’Zo was het twintig jaar geleden. Prachtig. Maar nu worden we steeds professioneler, komen er ploegen die het halve peloton opkopen en gaan we vervolgens lekker elkaar voor lul zetten. Dat vind ik ook niks.’’
De tirade van Hekman kwam na een race die wel degelijk de moeite waard was. Een grote kopgroep nam een fikse voorsprong, waarna de achtervolgers de jacht openden en dat ronden lang volhielden. ’’Met nog twee ronden te gaan zagen we ze en was het verschil nog maar twintig seconden. Dat reden we zo dicht.’’
Tot dan had Hekman nog niet veel gedaan, maar hij voelde dat zijn moment nog zou komen. ’’Ik had echt mijn zinnen gezet op deze wedstrijd. En als je wilt, als je moet, dan gebeurt het ook.’’
Lange sprint
De lange sprint die volgde, kwam hem goed uit. ’’Ik heb mezelf opgelegd dat ik in een lange sprint de beste moet zijn. Niemand is dan sneller dan ik. Evert Hoolwerf trok de sprint aan voor Arjan Stroetinga, hoe krom dat ook is. ‘Mooi’, dacht ik. Dan zit Stroetinga snel in de wind en kan ik van punt naar punt. Dan kunnen ze mij niet kloppen.’’
Zo ging het ook. De gebalde vuist van Hekman vertelde al iets over zijn gemoedstoestand. ’’Dit is een enorme opluchting.’’ Niet alleen voor Hekman, ook voor zijn geplaagde ploeg Van Werven, die nog niet veel won dit seizoen. ’’Voor mij persoonlijk is er eigenlijk niets anders dan vorig seizoen. Ik voel me steeds sterker. Maar er waren maar weinig massasprints dit seizoen en die heb ik wel nodig. Je ziet vandaag dat ik goed genoeg ben.’’
Een voorbode van meer, hoopt Hekman. ’’We krijgen er straks nog een paar mooie in Zweden. Dat is mij op het lijf geschreven. Ik rijd er altijd goed, het ruwe ijs ligt me Het is daar altijd zoeken naar grip. Nou, ik skeeler een beetje op het ijs, dan heb ik altijd wel grip. Alleen, ik rijd er altijd kort, maar ik heb er nog nooit gewonnen. Daar wordt het nu tijd voor.’’
Lees alles over het KPN ONK op de Weissensee op onze speciale pagina.
